Wanneer je trektochten opzoekt van de Pyreneeën kom je waarschijnlijk veel verhalen over de GR10, GR11 en HRP tegen. Nadat ik vorig jaar de GR11 had gelopen aan de Spaanse kant van het gebergte, was ik heel nieuwsgierig geworden naar de rest van dit prachtige gebied. Met maar 10 dagen tijd lukt het niet om de routes helemaal te lopen. Maar met wat puzzelen, maakte ik met Komoot zelf een combinatie-route van een kleine 100 kilometer wandelplezier. Lees hier ons reisverhaal met alle ins en outs van dit deel van de Pyreneeën.
Op avontuur in de Pyreneeën
Om maar gelijk een kleine disclaimer te geven, de originele route die we zouden lopen hebben we door weersomstandigheden een beetje omgegooid. Het originele doel was om van Etsaut naar Gavarnie te lopen, voornamelijk over de HRP en GR10 omdat ik de GR11 al grotendeels vorig jaar had gelopen. Dat is een prachtige route dwars door de Pyreneeën. Echter gooide het weer roet in het eten en liepen we een alternatieve versie aan de Spaanse kant. Gelijk een goede tip dus; wanneer het weer aan de Franse kant slechter wordt (lees, veel regen) is het over de grens vaak beter. Dit heeft te maken met de loef en lijzijde van het gebergte. In de loefzijde (Frankrijk in dit geval) stuwt lucht omhoog die snel afkoelt en zich tot neerslag vormt. De kans op regen is hier dus hoger. Ofwel om het letterlijk in de woorden van de Spanjaarden op de trail te houden; “alle ellende komt uit Frankrijk”.
Start van de tocht in Etsaut op de GR10 in Frankrijk
Onze tocht begint officieel in het pittoreske Etsaut, waar we na een korte busrit vanuit Canfranc-Estation aankomen. In dit dorpje vind je niet veel, maar wel alles wat je zoekt aan het begin van je wandeltocht. Er is een restaurantje, een berghut voor overnachting en een kleine (onofficiële) bivak-zone. Ook is er een kleine buurtsuper, maar doe je grote inkopen wel al eerder in een grotere supermarkt.
Rond 6 uur in de avond komen we aan met de bus in het dorp. Er spelen wat kinderen uit de buurt op het kleine pleintje in het midden van het dorp, en op het terras zitten al wat wandelaars met de benen omhoog aan een welverdiend drankje. We lopen richting de Gîte Auberge le Garbure, onze overnachting voor vanavond. Hoewel we onze tent meehebben voor de komende dagen, kiezen we voor een ‘makkelijke’ start in de hut. Op het dorpsplein eten we ons laatste verse avondmaal voor de komende dagen, een heerlijke lokale maaltijd.
Inpakken van de backpack
Zo’n eerste dag is het altijd een beetje een tetris gevoel met het inpakken van de backpack. Met alle spullen op de grond naast de backpacks lijkt het ineens een onmogelijke opgave om alles erin te krijgen. Zullen we die extra snacks nu wel of niet meenemen? Gelukkig valt het ook dit keer weer mee en staan er voor het slapengaan twee ingepakte tassen naast het stapelbed gereed, en om negen uur gaat het licht uit in de volle slaapzaal; tijd om te gaan slapen.
Snurkconcert in de slaapkamer
De oh zo ‘makkelijke start’ door in de hut te slapen blijkt toch iéts minder succesvol. Nog geen uur nadat de lichten uit zijn in de slaapkamer begint er een gigantisch snurkconcert, net op dit moment zijn we ook nog de oordopjes kwijt; een topcombinatie natuurlijk. We kunnen er gelukkig om lachen en proberen met een diy-versie van wc-papier-oordopjes nog wat slaap te pakken. De rest van onze kamer heeft er natuurlijk al een hele wandeldag opzitten, terwijl voor ons 9 uur naar bed erg vroeg is.
Ondanks de niet-zo-succesvolle nacht zitten we in de ochtend met frisse moed aan het ontbijt. Een simpel en typisch berghut ochtendmaal staat voor ons klaar: stokbrood, boter en jam, yoghurt met ontbijtgranen en koffie in een plastic soepkom. Kortom, alles voor een kickstart. We maken een officiële ‘eerste foto’ bij ons startpunt en verlaten het idyllische dal van Etsaut richting de trail. Deze plek blijkt trouwens ook een startpunt te zijn om een trekking met ezel te doen op dezelfde route, in de receptie hangen alle prijzen van ‘mooiste ezels’ op een rij.
Vanuit Etsaut richting Chemin de la Mature op de GR10
Het weerbericht voor de komende dagen ziet er goed uit, zo goed zelfs dat het vroeg in de ochtend al pittig warm begint te worden. Met onze nog niet ingelopen Nederlandse benen staat er een behoorlijke klim op de planning; de hele dag stijgen richting het meer van Ayous. Onze eerste highlight is de Chemin de La Mature, een oorspronkelijke weg aangelegd om de houtkap in het gebied te vergemakkelijken. Deze uitgegraven bergwand is bijzonder om te zien, maar het uitzicht vanuit de ‘Chemin’ zelf vind ik stiekem nog veel mooier. Vanaf het pad hebben we een prachtig uitzicht over de beboste vallei waar het zonnetje langzaam om de hoek komt kijken; gelukkig lopen we voor nu nog even in de schaduw.
Een flinke laag factor 50 en 30 graden
Genoeg dagwandelaars passeren ons bergop op de trail, met onze tassen van 13 kilo zijn we toch een stuk slomer dan de gemiddelde wandelaar zonder bepakking. Enthousiast vraagt een ouder echtpaar ons de weg voor hun dagtocht, blijkbaar zien we er wel uit alsof we weten wat we aan het doen zijn. Met grote passen halen ze ons in en verdwijnen ze in de verte. Zodra de zon echt vanachter de berg komt stijgt de temperatuur naar in de 30 graden en zetten we ook het grovere geschut in: een minder charmante roze Buff, een flinke laag factor 50 en een iets te grote zonnehoed.
Het pad is prachtig door de bossen maar stijl omhoog. Alhoewel we mentaal zijn voorbereid op een stuk klimmen valt het door de hitte extra zwaar en komen we niet zo snel vooruit als op de planning. We kiezen voor een vroege lunchpauze om wat brandstof aan te vullen op een (eindelijk) vlak stukje in de bossen. Hier hebben overduidelijk meer mensen eerder gewildkampeerd; het half resterende kampvuurtje ligt er nog netjes bij.
Muggen en de missende DEET
Meestal heb je op reis altijd precies nodig wat je vooraf dacht niet nodig te hebben en thuis hebt gelaten. Gevalletje paraplu mee en stralend zonnig weer. Alhoewel we deze inpak-taferelen al afgevinkt dachten te hebben met de missende oordopjes in de berghut komen we er toch achter dat er nog iets in onze tas mist: DEET. Wat we namelijk niet direct hadden gezien, is dat onze lunchplek ook de woonplek is van een gigantische zwerm muggen. Aan alle kanten worden we gestoken, blijkbaar zijn onze zweterige trailbenen met een flinke laag zonnebrand niet afschrikwekkend genoeg. We lopen om-ons-heen-slaand rondjes op onze pauze plek en proppen onze lunch snel naar binnen, dan maar alvast weer verder op pad.
Eindelijk echt pauze op de GR10 route
Nog niet helemaal uitgerust maar wel verlost van de zwerm muggen lopen we verder het pad op omhoog, we hebben immers nog zo’n zes uur te gaan tot onze wildkampeerplek. Door de uitzonderlijk hoge temperatuur zweten we ons een ongeluk en zijn we binnen no-time door onze watervoorraad heen, maar gelukkig staat er nog een waterval in het routeboekje in het verschiet. Deze eerstvolgende pauzeplek met water is ons doel. Gewapend met elektrolyten en hoop op de naderende verkoeling bereiken we na een uurtje klimmen de waterval.
De eerste patou’s op de route
Deze heerlijke oase hebben we opnieuw niet helemaal voor onszelf. Twee grote witte berghonden (patou’s) liggen rustig met hun harige buik in het water. Ondanks dat de borden waarschuwen voor deze niet zo vriendelijke honden zijn ze heel kalm en laten ze ons gelukkig met rust. We trekken snel onze schoenen uit en laten onze voetjes afkoelen in het ijswater dat langs de bergwand naar beneden klettert. Zo’n uur later is het toch écht tijd om de voetjes af te drogen, warme schoenen weer aan te trekken en weer op pad te gaan. Onze slaapplek komt namelijk niet vanzelf naar ons toe.
Boven de bomengrens op de GR10
Vol goede moed gaan we verder op pad, het beboste stuk trail (lees, schaduw) maakt steeds meer plaats voor zanderige kronkelpaadjes omhoog; we merken duidelijk dat we steeds hoger komen. Ondanks de vele hoogtemeters wordt de temperatuur er niet lager op, sterker nog, het is telkens lopen van boompje naar boompje aan de rand van de trail om even bij te komen in de schaduw. Zo warm als dit heb ik op hoogte nog niet eerder meegemaakt. Ik voel me bijna schuldig dat ik dit mijn vriend aandoe op zijn eerste hike ooit. Met zo’n 28 graden op 2.300 meter is het flink afzien bij het stijgen.
Een cabane, schaduw en eindelijk een kampeerplek?
Gelukkig komen we na zo’n twee uur een cabane tegen van een herder naast een mooi riviertje. Het boompje naast de hut ziet er aanlokkelijk uit en wordt opnieuw een rustplek om te bedenken wat we gaan doen voor de avond. De hitte is zo intens dat we het beide niet zien zitten nog eens vier uur verder te stijgen, het is inmiddels ook al vijf uur ’s middags en onze energie is flink gedaald. Ik kijk omhoog richting de col die eigenlijk nog op de planning stond voor vandaag. Er zijn weinig vlakke plekjes te bekennen en op de kaart af te lezen is naast dit hutje het meest vlakke stuk om de tent op te zetten; een hobbelig stuk grond vol met distels en brandnetels.
Zou er dan toch een beter kampeerplekje zijn?
We verplaatsen ons naar een ander boompje aan de overkant van het riviertje en proberen een beetje op adem te komen. Als dan eindelijk de felle zon achter de bergen zakt koelt het voelbaar gelijk af. Een nieuwe scheut energie komt bij me naar boven, zou er dan een stukje verder tóch geen betere kampeerplek zijn dan hier? Dat kan toch bijna niet met zoveel vlakke stukjes nog op de kaart? Ik besluit mijn tas achter te laten bij Joey en ren al trail-runnend het pad omhoog. Wat een verademing als het ineens afkoelt!
Meerdere kampeerplekjes komen tevoorschijn, maar ieder met zijn eigen gebreken. Een ander Frans gezin met kinderen, inclusief een pakezel, staan ook te bedenken wat wijsheid is. Een vertrapt koeienveld, een vlak stuk gras met een dood karkas van een koe, een hobbelig en scheef stuk grond hogerop, een groot hek waar de koeien wellicht massaal langs gaan lopen vanavond? Ineens spot ik een vlak stukje gras hogerop naast de rivier. Ik ren bergaf terug naar Joey die inmiddels zijn ogen dicht heeft gedaan en langzaam is weggedoezeld in de schaduw. Samen lopen we het stukje verder bergop met onze tassen en zetten hier onze tent op. Wat een geluk met dit plekje. De lucht kleurt steeds feller roze, en na de laatste happen pasta rollen we onze slaapzak in en vallen we al snel in slaap.
Bezoek in de ochtend bij de tent
In de ochtend worden we wakker van het zonnetje dat al vroeg vanachter de hoge pieken tevoorschijn komt. Veel later dan gepland staan we weer met onze backpacks klaar om te gaan. Het zou met de hitte namelijk het slimst zijn geweest om vroeg de wekker te zetten en voor de zon hoog staat (lees, elf uur in de ochtend) op de eerste col te zijn, om de ergste hitte bij het stijgen te vermijden. Om half 10 staan we ingepakt met volle buikjes gereed om te gaan. Wat hier precies mis is gegaan in de planning is zowel te wijten aan een luchtbed wat véél te lekker lag na een eerste wandeldag, het nog ontbreken van een planning én een nieuwsgierige kudde koeien op onze kampeerplek. Aan dat laatste konden we natuurlijk niets doen, wij stonden gewoon asociaal met onze tent op hun vaste ochtend-drinkplek.
Nieuwsgierig komen zo’n twintig gespierde koeien dichterbij en de voorste twee stappen zelfs ongegeneerd op onze tassen en on-ingepakte spullen. Alhoewel ik half-panisch ben voor een koeien aanval gaat dit laatste me te ver, en jagen we ze met luid geroep en gezwaai met de wandelstokken de andere kant op. Dan maar een stukje verderop koffie zetten en ontbijten.
Stijgen in het zonnetje naar de eerste col op de GR10
De eerste drie uur van de dag vallen ons opnieuw erg pittig. Alhoewel dit stuk qua afstand best makkelijk te doen is, en ik het afgelopen jaar veel steilere stukken heb gelopen, is de felle brandende zon hetgeen wat het zo moeilijk maakt. Iedere grote steen gebruiken we -net als medewandelaars- gretig als schaduw pauzeplekje, om vervolgens weer verder te lopen tot de volgende kei. Gelukkig hebben we de dag ervoor gekozen dit stuk niet nog aan het eind van de dag te doen, want we doen er opnieuw veel langer over dan de wandelgids aangeeft.
De eerste col op onze trail
Na een kort stuk zwoegen met veel (schaduw) pauzes is het dan eindelijk zover, de eerste col hebben we bereikt! Mijn mond valt open als we de laatste stappen omhoog zetten. Ineens komt de gigantische Pic d’Ayous boven de bergrand uit en vanaf de col is hij helemaal in beeld. Met de blauwe lucht echt een plaatje om te zien, we hebben nu al zin om de tent op te zetten bij het meer met uitzicht op deze berg.
Op pad naar de eerste hut en het meer van Ayous
Gelukkig is de afdaling naar de hut een stuk korter dan gehoopt. Het stijgen in de ochtend leek maar te duren en te duren. Vlak over het randje van de col zagen we het glinsterende blauwe water van het meer al in de verte, en hoopvol begonnen we aan de eerste daling. Eerst nog even zwoegen geblazen, want we hadden nog niet gelunched en het zweet gutst tijdens het dalen van ons voorhoofd. Een half uurtje later tikt de thermometer inmiddels 29 graden aan terwijl we op 2.000 meter hoogte zitten, ongelooflijk. Het moment dat we bij het meer van Ayous aankomen zien we al meerdere mensen in het meer dobberen, en de verleiding is groot om de tas af te gooien en er direct in te springen. Omdat ons cola en lunch craving inmiddels belangrijker is geworden, besluiten we toch nog heel even verder te lopen naar de hut, compleet oververhit ploffen we onder het schaduwafdakje; ons doel van vandaag hebben we gehaald.
Eitjes en appelsap in plaats van een stevige lunch
Een kleine teleurstelling voor de cola en vette hap-craving; de hut bij Ayous op de GR10 blijkt een bio-hut te zijn, wat betekent geen frisdrank én geen sandwich als lunch. Gelukkig hebben ze wel een verse appelsap en een omelet zonder brood. Behalve dat onze craving niet echt is gestild hebben we zo wel wat calorieën en suiker binnen om weer een beetje op adem te komen. Om en om vallen we eventjes in slaap op het harde beton onder de hut; de enige plek in de schaduw wordt niet alleen door ons goed benut.
Op foto’s hadden we al gespot dat hier een prachtige wild-kampeerplek zou zijn bij het meer, en met dit heerlijk (en ontzettend warme) zonnetje willen we dat voor vannacht toch niet laten schieten. Het plan wordt bijgesteld en hier zullen we vanavond overnachten.
Een felroze zonsondergang en wildkamperen
Het blauwe heldere water lonkt als een heerlijke verkoeling. Eigenlijk moeten we tot 19:00 wachten om de tent op te zetten aan de rand van het water bij Ayous. Maar één voor één zien we steeds meer tentjes verschijnen zonder dat er iets van wordt gezegd. Meer tentjes betekent ook minder vlakke stukjes grond in de aanbieding, dus we lappen net als de rest even de 19:00 regel aan onze laars en gaan op jacht naar een plekje om de tent te zetten. Na wat stukjes uittesten, proef liggen (de helft was scheef) en uitzichtjes testen (allemaal prachtig) vinden we uiteindelijk een perfect klein stukje dat vlak is. We zetten de tent op, gooien de tassen erin en lopen snel naar het water voor een welverdiende duik.
Eindelijk een frisse duik op de GR10
De vergeten zwemkleding kan ons op dit moment niks meer schelen; in ons ondergoed plonzen we in het koudere helderblauwe water. Dat lucht op! Eindelijk even écht verkoeling na deze warme dag. Een gigantisch mooie zonsondergang begint en ik kan het niet laten om wederom nog even een piek op te rennen om wat plaatjes te schieten. Door een storm achter de piek van Ayous staan meerdere mensen het lucht schouwspel te bewonderen. Wát een prachtige zonsondergang en dramatische luchten.
Van de GR10 naar de HRP
Nu het alleen maar stijgen is afgelopen, is er ook een eind gekomen aan de GR10 op onze tocht, vanaf hier stappen we over naar de HRP, de Haute Route Pyreneeen. Alhoewel deze trail technisch een stuk uitdagender is, merken we al snel dat de komende etappe een stuk makkelijker voelt dan de eerste en tweede dag. Deze HRP is op stukken juist iets makkelijker omdat je niet telkens terug gaat naar het dal, maar juist op hoogte blijft. De afwisseling tussen het stijgen en dalen maakt dat we snel wat meer meters maken en weer gelijk lopen met de Komoot planning.
De derde dag op trail, de eerste dag op de HRP
Inmiddels hebben we onze les geleerd en starten we deze dag vroeger op de trail. Na een flinke bak havermout met chocolademelk poeder (lekker!) stijgen we de eerste meters voorbij de hut en passeren we wat prachtige bergmeertjes. Dit stuk van de trail is populair en wat drukker merken we, waarschijnlijk is er relatief dichtbij een parkeerplaats te vinden in het dal. Al snel komen we langs Pic Casteráu, weer zo’n plaatje net als Pic d’Ayous. Vanaf hier gaan we een heel stuk dalen, wat fijn is voor de afwisseling van de tocht. Een grote kudde mekkerende schapen haalt ons in bij Lac Casterau, wel honderden schapen hobbelen mopperend en afgeleid voor het beetje gras achter de herder aan. Opnieuw is het warm en zonnig, maar gelukkig niet zo heet als de eerste twee dagen.
De eerste regen op HRP trail
Precies volgens planning komen we na een aantal uur dalen in het dal terecht, vlakbij Cabane de la Hosse. In de schaduw van een reusachtige steen (en in een hoop distels, auw) is het tijd voor een welverdiende lunch. Samen met nog zo’n zeven andere hikers verstoppen we ons voor de zon achter de enige steen in het dal, opnieuw brandt de zon flink en is de temperatuur aan het stijgen. Maar zo zonnig dat het tijdens de lunch is, zo snel kan het omslaan.
We vullen in het beekje bij onze pauze plek onze waterflessen en dippen onze tenen in het frisse koude water wat er stroomt. Het is dat het zo vroeg is op de dag, anders zou dit echt een perfecte wildkampeerplek zijn. Nog geen 10 minuten laten komen er ineens donkere wolken vanachter de col tevoorschijn en jawel, de eerste druppels vallen naar beneden. Een flinke bui komt over ons heen en we trekken snel al onze regenkleding en regenhoezen aan. De lucht ziet er dreigend uit en we twijfelen of het wel slim is om nog het stuk te stijgen richting onze geplande kampeerplek.
Door de stromende regen omhoog
Ondanks mijn angst voor onweer in de bergen besluiten we het toch te wagen om nog een stuk te stijgen. Het pad wordt modderiger en we merken wel een verschil met de GR10 die een stuk beter aangelegd is dan de HRP. Na een uurtje of twee stijgen in de stromende regen komen we langs Cabane de Peyreguet en houden we even een adempauze. Is het slim om hier de tent op te zetten, of zetten we liever nog even door zodat het morgen nog maar een klein stuk stijgen is?
Bruin water uit de filter en doorlopen naar de col
Alle beekjes zitten ineens vol modderwater en onze filter krijgt het water niet meer echt schoon, hier wildkamperen lijkt dus geen slimme optie en doorlopen is opnieuw het plan. Het is inmiddels 17:00 uur en ik begin me ontzettend slap te voelen. Door de regen hebben we tussendoor weinig gegeten en mijn brandstof is dus een beetje op. Op pad naar een goeie kampeerplek dus. We zien een bergmeertje op de kaart, dus dat wordt met nog een energybar achter de kiezen het einddoel van deze dag.
Marmotten en een prachtige zonsondergang
We laten onze tassen van onze rug ploffen bij het zien van het bergmeertje. Ondanks dat dit veld opnieuw vol koeien staat (ik heb geen zin in een koe ’s nachts op de tent) wagen we het er op om achter een klein stenen muurtje onze tent op te zetten. Aan de vele stenen richeltjes te zien kan het hier ’s nachts behoorlijk spoken, maar het is ook een perfect vlak stuk waar zelfs meerdere tentjes passen. De donkere luchten blijven dreigen in de verte, maar zodra we de laatste haring in de grond hebben geslagen en we een droogmaaltijd achter de kiezen hebben komt de zon zowaar nog door.
Wat een dramatische zonsondergang met de donkere luchten aan de andere kant. Op de rotsen naast onze tent spotten we nog een verrassing, niet alleen schattige marmotten komen een kijkje nemen naar hun nieuwe bezoek, maar ook een steenmarter loopt nieuwsgierig rond onze tent. Tijd om te gaan slapen, want morgen wordt weer een mooie dag.
Het eerste T4 stuk op de HRP
Na een ontbijt met bezoek van onze buurman de steenmarter gaan we weer op pad richting de col van vandaag, en wat voor één. Het eerste T4 pad van de trail komt al snel in zicht en alhoewel het uitkijken geblazen is met losse stenen is dit eigenlijk ook wel echt mijn favoriet, lekker van steen naar steen klauteren en je weg omhoog vinden langs de steenmannetjes. Joey heeft na een minuutje of 5 wennen (dit is zijn eerste bergtocht ooit) ook de smaak te pakken en opnieuw komen we precies volgens planning aan op de col bij Peyreget om te genieten in de ochtendzon van een waanzinnig uitzicht. We hebben geluk dat de storm gisteravond is weggetrokken, want ondanks dat dit een tof stuk stijgen en dalen was, is dit stuk klauteren in de regen best gevaarlijk.
Lunchen bij Refuge de Pombie
Nog voor de lunch (de hut is helaas nog dicht) komen we al aan bij Refuge Pombie, een hut met een prachtig uitzicht en een meertje in de achtertuin. Als je ooit een huttentocht in deze regio plant is deze hut zeker een aanrader. Zodra de hut opent komt de eigenaresse al onze kant op gelopen om onze bestelling op te nemen, ze had waarschijnlijk mijn teleurgestelde gezicht eerder al gezien toen ik erachter kwam dat ze nog gesloten waren.
Een heerlijke stew met rijst en gestoomde groente smaakt goddelijk, precies wat we nodig hadden na al die dagen droogvoeding. Meerdere hikers komen al aangelopen bij de hut en de picknicktafels rond de hut worden goed benut. Ons plan is nog om af te dalen naar Caillou de Soques, vanuit daar gaat een bus richting Laruns voor een pauze dagje en wat bevoorrading.
De afdaling naar Laruns
Ondanks het regenachtige weer de avond ervoor straalt de zon alweer sinds we de col over zijn en wordt het alleen maar warmer als we van onze lunch genieten. Nog een flinke afdaling vol in de zon staat ons te wachten, dus we gaan toch maar op pad. Het stuk is prachtig maar wel vrij eentonig naar beneden en het zweet gutst van ons voorhoofd. Net als ik bijna duizelig begin te worden van de zon komen we aan bij een stuk bos, eindelijk schaduw! Vanuit hier is het dalen, dalen en dalen.
Het laatste stukje GR10 richting het dorp
Zo’n twee uur en dan komt de autoweg in zicht. Boven op de de col had een vrouw ons in geuren en kleuren weten te vertellen dat bij deze bushalte een restaurant is, maar tot onze teleurstelling is dit niet het geval. We ploffen neer in een klein stukje schaduw naast de autoweg en wachten zo’n uurtje tot de bus komt, op naar het dorp. Laruns is een groter plaatsje met meerdere restaurantjes, campings en een Decathlon, wij zijn helemaal blij en besluiten hier morgen een pauzedagje te houden om op te laden.
Onze originele route op de GR10
