De Kilimanjaro; antwoord op de 10 meest gestelde vragen over het avontuur naar de top

Inmiddels heb ik de vraag al heel vaak beantwoord: hoe was het op de Kilimanjaro?! En elke keer weer zeg ik “zwaar, heel zwaar! Als ik vooraf had geweten dat het zo zwaar zou zijn, dan had ik het niet gedaan.” Maar hoe meer tijd dat er verstrijkt, hoe verder dat gevoel wegebt. En het mooie is: er komt een kick voor in de plaats. Want ik heb het toch maar mooi gedaan. Ik heb op de top van de Kilimanjaro gestaan! En dat is echt wel heel gaaf!

Heb je meer vragen voor me? Lees snel verder. Ik beantwoord hieronder de meest gestelde vragen:

#1 Waarom wilde je eigenlijk de Kilimanjaro beklimmen?

Het begon ruim een half jaar geleden. Ik werd bijna 29 jaar en kreeg het benauwd. Want 29 is bijna 30 jaar. En als je 30 wordt, dan ga je toch wel een andere levensfase in. (Denk ik.) Het was tijd om nog iets ‘out of the comfort zone’ te doen. Iets waarmee 2017 een top jaar zou worden. Letterlijk. Zo gezegd, zo gedaan. Het plan werd gesmeed, vele voorbereidingen getroffen en in juni ging het gebeuren: de beklimming van de Kilimanjaro.

#2 Waarom de Kilimanjaro?

Eigenlijk wilde ik meteen voor de hoogste berg ter wereld gaan; de Mount Everest. Maar na een kort onderzoek kwam ik erachter dat dat onbetaalbaar is en dat het ook serieuze risico’s met zich meebrengt. Dus ik ging op zoek naar een andere summit. Eentje die ook voor amateurklimmers te doen is. Zo kwam ik uit bij de Kilimanjaro. Bovendien las ik er goede verhalen over. Bijvoorbeeld dat het zo bijzonder is dat je iedere dag door een ander landschap loopt. Dat was overigens ook echt zo. Op dag één begin je in een dichtbegroeide jungle, maar zodra je boven de boomgrens bent, zie je al snel de top in de verte opdoemen. Kijk je achter je, dan zie je alleen maar lucht en het dal. Normaal gesproken zijn daar andere bergen te zien, maar de Kilimanjaro is een vrijstaande berg, waardoor je bij helder weer heel diep en ver kunt kijken. Met alleen Mount Meru in de verte. Super vet!

#3 Heb je goed voorbereid?

Ik was topfit toen ik aan het avontuur begon. Maar uiteindelijk was ik toch niet zo voorbereid op wat me te wachten stond als ik had gedacht. Natuurlijk verwachtte ik ook wel dat het zwaar zou zijn. Dat las ik her en der weleens, maar het waren toch vooral de hoogtepunten die werden beschreven. Gelukkig zijn dat uiteindelijk ook de momenten die je onthoudt. Maar het maakte wel dat ik er zelf te licht over heb gedacht.

#4 Wat was er dan zo zwaar?

Een half jaar heb ik getraind. Krachttraining, conditietraining en kilometers in de benen krijgen. De eerste dagen op de Kilimanjaro gingen dan ook prima. Natuurlijk was het weleens zwaar, maar ik ging vrij soepel omhoog. Geen spierpijn, geen blaren, niets. Maar wij Nederlanders leven rond zeeniveau. 5900 meter is zo ontzettend hoog. Wij kunnen ons absoluut niet voorstellen wat die hoogte met je doet. De lucht is ijl, waardoor ademen lastig is. Bovendien loop je in de nacht naar de top, waardoor je een nacht overslaat, extra moe bent en door de hoogte functioneert je lichaam dan ook nog eens veel minder.

#5 Was het vooral de hoogte die het zo zwaar maakte?

Ook mentaal is de nacht naar de top heel heftig. Je loopt urenlang in het donker over een pad waar geen einde aan komt. Niemand praat, want dat kost te veel energie en lucht. Dus je bent volledig in jezelf. Het eerste uur heb je nog wel dingen om aan te denken, maar op een gegeven moment zijn je gedachten op. In ieder geval je positieve gedachten. Je wilt natuurlijk voorkomen dat je ook nog eens gaat nadenken over hoe moe dat je bent, dus je moet op zoek naar afleiding. Op een gegeven moment had ik een soort mantra in mijn hoofd. Het bestond uit 1, 2, 3, 4 tellen op het ritme waarin ik liep. Daardoor kon ik hetzelfde tempo aanhouden en liep ik in een soort trance naar boven.

#6 Had je last van hoogteziekte?

Ja, daar had ik last van. Bijna iedereen in de groep overigens. Bij de een iets heftiger dan bij de ander. Het begon bij mij zelfs al op de eerste dag. Toen we aankwamen in het kamp op 3100 meter kreeg ik hoofdpijn en werd ik misselijk. Gelukkig stelden onze gidsen me al snel gerust dat het normaal was. Flink eten en een nachtje slaap deden me goed. De volgende ochtend slikte ik mijn eerste pillen tegen hoogteziekte en kon ik er weer tegenaan. In ieder geval tot dag vier. Op die dag stond de Barranco Wall op het programma. Wat mij betreft het aller tofste stuk van zeven dagen Kilimanjaro! Helaas sloeg op de top van de wall voor mij het ‘noodlot’ toe. Ik kreeg last van diarree. Officieel geen symptoom van hoogteziekte, maar zeker ook niet zeldzaam op de berg. Ondanks een potje Norrit en wat Imodium tabletten zette de diarree ook de dagen daarna door. Wat ervoor zorgde dat ik zonder al te veel eten naar de top ben gegaan. Achteraf had ik moeten blijven eten, maar met drie thermobroeken en een skibroek aan wilde ik het risico niet lopen dat ik overhaast een ‘message’ moest verzenden.

#7 Hoe was het op de top?

De top was echt prachtig! Daar heb ik op dat moment gelukkig heel erg van kunnen genieten. Ik heb heel bewust tegen mezelf gezegd dat ik het moment goed in mij op moest nemen. En dat is gelukt! Die prachtige view van de ijsschotsen met daarachter de opkomende zon vergeet ik hopelijk nooit meer. Dat is zeker weten een van de meest bijzonder mooie plekken waar ik ooit ben geweest!

#8 Hoe lang ben je op de top geweest?

Kort. Te kort natuurlijk. Ongeveer een kwartiertje. Het zou zo fijn zijn geweest als we daar een tijdje konden uitrusten en genieten. Maar dat kon niet, vanwege de hoogte en de kou. Ik had in dat korte moment niet eens de kracht om mijn camera te pakken en dat is nu het enige waar ik nog van baal. Ik was zo uitgeput en zag mensen uit mijn groep foto’s maken, dus ik dacht ‘die komen wel’. Uiteindelijk heb ik ze gelukkig ook gekregen, maar ik had achteraf toch graag zelf foto’s gemaakt. Om terug te kunnen kijken hoe ik het op dat moment beleefde. En niet door de lens van iemand anders. Maar misschien heb ik er juist wel bewuster van kunnen genieten, omdat ik niet met mijn camera bezig hoefde te zijn.

#9 Was het het waard?

Ja, het was het waard! Maar dat heeft wel een paar weken geduurd voordat ik dat gevoel heb gekregen. Anderen hadden dat overigens veel sneller. Bij mij overheerste voor het gevoel dat ik had gefaald. Het was niet gegaan zoals ik had verwacht en ik was niet zo sterk geweest als ik had gedacht. De top was gehaald, maar niet zoals ik hem wilde halen. Ondanks dat ik fysiek ook echt een tijd nodig heb gehad om bij te komen, kostte het me mentaal misschien nog wel meer kracht om te herstellen. Pas toen ik een week later de foto’s bekeek, zag ik weer hoe mooi het was. En hoe blij ik steeds keek. Gelukkig is de trots daardoor uiteindelijk wel gekomen. En ik heb inmiddels alweer super veel zin in een volgende hike in de bergen.

#10 Hoe vond je moeder het?

Zij vond het ook ontzettend zwaar. Zoals iedereen in de groep overigens. Voor haar waren de eerste dagen iets pittiger dan voor de rest, maar dat mag ook wel. Ze is al 61! En ze heeft de top gehaald. Super knap! Petje af voor haar. Gelukkig besefte zij dat zelf wel al snel. Ze was al trots voordat we bij de gate waren. Maar boven alles was het ook een geweldige ervaring om dit samen te doen. We hebben elkaar er doorheen getrokken. En je leert elkaar toch weer wat beter kennen als je zeven dagen lang met elkaar op pad bent, samen in een tent slaapt, een week lang elkaars vieze geuren ruikt en je samen op die top zit. Ja, een bijzonder moeder-dochter uitje was het wel

Wil je nog meer weten over de Kili? Ik kan er nog uren over door praten. Dus stel ze me gerust. In real life of in de reacties hierbeneden.

Een hoop liefde en vooral respect voor deze toppers: onze enige echte Kili fighters!! Zonder hen hadden we het nooit gehaald.

Plus credits en dank aan Rob en Robin voor de foto’s van de top.