In de nacht naar een top hiken: heeft het z’n charmes. Zo beklom The Hike-redacteur Leroy afgelopen maand, onder de sterrenhemel, Pico Del Teide op het Canarische eiland Tenerife. Het is de derde hoogste vulkaan ter wereld en met 3715 meter de hoogste berg van Spanje.
Is El Teide de hoogste berg van Spanje?
Dat laatste is een beetje sjoemelen als je het mij vraagt: Tenerife ligt pal naast Afrika en grofweg ter hoogte van de Saharawoestijn. Dat Spaanse ontdekkingsreizigers ooit een vlag op het eiland hebben geplant en het sindsdien Spanje noemen, telt geografisch natuurlijk niet helemaal en daarmee vervalt de claim ‘hoogste berg van Spanje’ ook wel een beetje. De Mulhacén op het vasteland van Spanje is met 3478 meter de echte nummer één, maar dit hele verhaal bekt toch wat minder lekker op verjaardagen.
Vroeg uit de veren
Ik hikete dus naar de top van de hoogste berg van Spanje en deed dat in de nacht. Overdag kunnen de tempraturen op Tenerife namelijk oplopen tot 40 graden. Daarnaast kleeft er nog een voordeel aan een nachtelijke hike: de zonsopgang bij aankomst op het hoogste punt. Het mooiste cadeau dat je als hiker kunt krijgen, je moet er alleen wel vroeg je bed voor uitkomen. Ook vind ik het zelf iets spannends hebben, zo in de nacht naar het startpunt rijden en in de duisternis één worden met de wonderen van Moeder Natuur. De lampjes van andere hikers die al verder zijn óf nog achter je lopen, de sterrenhemel boven je hoofd en de maan in de verte: je kunt mij er zeker een paar keer per jaar voor wakker maken.
Een prachtige zomernacht op El Teide
Zo ook deze zomernacht in augustus. Ik breng de maand door op een surfkamp aan de kust van het eiland, waarvandaan ik de top van El Teide nét kan zien. Na een week rondvragen op het kamp heb ik uiteindelijk een gespierde Duitser en een zachtaardige Zwitserse gevonden die het avontuur met mij aan durven te gaan. Slecht voorbereid (we kwamen immers om te surfen) en zonder slaap vertrekken we om 01.30 in de nacht naar startpunt Sendero de Montana Blanca (2200 meter), een kleine parkeerplaats die ook op Google Maps wordt aangegeven. Overdag moet je hier een toegangskaartje laten zien (online te koop of inbegrepen bij een guided tour), maar in de nacht kun je zo doorlopen. Er is vanaf het begin tot de top een pad aangelegd, dat steeds ruigere vormen aanneemt, maar nergens onduidelijk wordt. Verkeerd lopen zit er dus niet echt in.
Vallende sterren
Het eerste deel van de tocht behoort tot een van de mooiste momenten die ik heb mogen meemaken. Zonder het te weten giert de meteorenzwerm Perseïden deze nacht namelijk langs de aarde (een jaarlijks terugkerend fenomeen), waardoor we de een na de andere vallende ster voorbij zien komen. Op El Teide is geen enkele lichtvervuiling, dus het zicht is helder. Na een heerlijk begin (het eerste deel is een simpel grindpad waardoor je zonder valpartijen in de lucht kunt kijken), komen we aan bij het begin van de klim. Wat dat betreft is El Teide een bijzondere verschijning: de punt van 1500 meter staat eenzaam in dit nationale park op 2200 meter hoogte. Er zijn verder geen andere bergen in de omgeving, waardoor deze vulkaan er precies uitziet zoals een kind hem zou tekenen: een driehoek op een vlakke ondergrond.
Wind in de haren
De klim brengt dan ook weinig verrassingen en wordt voornamelijk gevormd door een steil slingerpad in een gortdroge omgeving. De lucht wordt zoals verwacht ijler en koeler zodra we klimmen, maar het wandelen (en af en toe een rots opstappen), houdt ons goed warm. Op 3300 meter voel ik wat duizelingen, maar dat kan ook vermoeidheid zijn. Water, pauze en een powerbar geeft me weer goede moed en binnen vier uur staan we op 3555 meter. Dit is ook de plek waar de kabelbaan aankomt, maar vandaag is ‘ie buiten gebruik: het waait te hard. Tot nu toe nog niks van gemerkt, maar zodra we aan de laatste 150 meter beginnen aan de westkant van het topje (wat eruitziet als een kleine berg, boven op een andere berg) voelen we de windvlagen pas echt.
Het is de hardste wind die ik ooit heb gevoeld en ik voel me er niet comfortabel bij. Niet voor niks wordt bij harde wind de top gesloten voor toeristen door de kabelbaan te sluiten, maar voor hikers is er geen beperking. Op handen en voeten en met de adrenaline gierend door ons lijf komen we op de top terecht. Koud, winderig en eigenlijk zien we geen zak: de zon is nog niet goed op en door de hoogte is er weinig perspectief. Terug bij de kabelbaan vinden we een windvrij plekje achter het ticketkantoor, waar we – tegen elkaar aan gekropen om warm te blijven – genieten van de zonsopgang.
Zonsopgang op El Teide
Nu de zon de vulkaan belicht, zien we eindelijk wat we nou eigenlijk bewandeld hebben: een enorme puist in een woestijn vol met lavastenen. Het is prachtig, op een vreemde manier. Na tien minuten dalen gaat de eerste laag kleding uit, nog eens tien minuten later de tweede laag en na een half uur moet er ijverig gesmeerd worden met zonnebrand. Eenmaal beneden kan ik me niet voorstellen dat we drie uur eerder nog rillend van de kou tegen elkaar aanzaten: ik zweet me een ongeluk en voel aan alles dat het niet lang meer duurt voor er een fata morgana op m’n netvlies verschijnt. Gelukkig redden we het zonder problemen tot de auto, waar we met liter flessen water proosten op een zware en prachtige klim. Aanrader!
