‘Mag het al’? Als klein jochie was de Schesaplana, de hoogste berg van het Rätikon, een obsessie voor me. Vanaf de Totalphütte kon je de flanken van deze prachtige berg zien, maar niet de top. Het maakte deze berg alleen maar mystieker. Beklimmen mocht ik hem echter niet; de benen waren simpelweg nog te klein. Pas vele jaren later bereikte ik de top. Het zou niet de laatste keer zijn.
In het hart van Vorarlberg
De Schesaplana bereik je het beste vanaf het Brandnertal, één van de bekendere dalen in de Oostenrijkse provincie Vorarlberg. Deze provincie zou je kunnen zien als het kleine broertje van het aangrenzende Tirol; het is er prachtig mooi, er is zowel in de winter als zomer genoeg te doen, maar het is wel allemaal iets gemoedelijker en minder toeristisch. De Schesaplana is, zoals eerder vernoemd, het hoogste punt van het zogenaamde Rätikongebergte en ook één van de hogere bergen in de provincie. Dit gebergte vormt de natuurlijke grens tussen Oostenrijk en Zwitserland en staat bekend om zijn rotsachtige en weinig begroeide toppen. Markante bergen zijn, naast de Schesaplana, onder andere de Drei Türme en de Sulzfluh.
Los geht’s
Wij starten bij de Lünerseebahn en zweven met de Kabelbaan naar de werkelijk prachtige Lünersee; een stuwmeer op ongeveer 2.000 meter hoogte. Vanaf hier starten verschillende routes voor jong en oud. De meeste wandelingen zijn ideaal voor gezinnen met jonge kinderen, maar daar hebben wij geen zin in. Wij gaan vandaag voor actie. Al is de route naar de top die wij kiezen de gemakkelijkste route omhoog. Deze route vereist een goede conditie en is deels gezekerd met staalkabels, maar je hebt verder geen speciale gear nodig.
Op naar de Totalphütte
Het eerste gedeelte van de route voert ons naar de Totalphütte op 2.400 meter. Omdat we al begonnen op hoogte is het landschap vanaf het begin van de hike ruw en rotsachtig. De Totalphütte is voor velen een ideale plek om tot rust te komen. Zo zul je zeker niet de eerste zijn die op het terras erover mijmert hoe het uitzicht bovenop de top zou zijn, onzeker of de conditie wel afdoende zou zijn voor de klim, terwijl je de vele bergbeklimmers ziet passeren die het erop wagen. We zien er meerdere zitten, maar besluiten verder te gaan. Vele jaren terug was de Totalphütte het eindpunt van onze hike; na de hut is het voor kinderen simpelweg te gevaarlijk. Vandaag stoppen we echter niet, maar gaan recht op ons doel af.
Op weg naar het onbekende
We zijn inmiddels aanbeland bij het punt waar het oog vanaf de hut toe reikt. Daarna verdwijnen we achter de flanken van de Felsenkopf en komen nu op het terrein waar ik als kind altijd over heb gemijmerd: hier krijgt het lange onbekende voor mij eindelijk vorm. Ik begrijp nu ook waarom deze tour niet per se geschikt is voor kinderen; het laatste deel van de route is met staalkabels gezekerd en zeker niet ongevaarlijk. Vooral vroeg in de zomer moet je rekening houden met restsneeuw. Het landschap is desolaat; er is geen begroeiing en het pad bestaat uit losse, kleine keien.
Na deze laatste inspanning bereiken we de top. Een prachtig uitzicht wacht op ons en we zien maar liefst vier landen: Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en het dwergstaatje Liechtenstein. We zien de restanten van de Brandner Gletsjer. Ooit was dit een wereld van het eeuwige ijs, maar helaas spaart de klimaatverandering ook deze prachtige plek niet.
Down we go
We dalen af langs hetzelfde pad als heen. Eenmaal bij de Totalphütte vinden we op het terras een persoon die we op de heenweg ook al zagen; met een boek en een halve liter bier genietend van het uitzicht. Zou hij zich beseffen wat hij gemist heeft? Ooit zal hij zich waarschijnlijk hetzelfde afvragen wat ik me als kind heb afgevraagd; wat voor moois is er te vinden achter die machtige wand? Na vandaag weet ik één ding; met een beetje geduld, training en wilskracht kom je er ooit een keer achter.
