In 3 artikelen schrijf ik (Mathias) over mijn wandeling over de West Highland Way, het bekendste Lange Afstandswandelpad (LAW) van Schotland. Eerder schreef ik over het deel langs Loch Lomond. Vandaag neem ik je verder mee over de West Highland Way (WHW) en vertel ik je alles over de Doune Bothy.
Doune Bothy
Aan het einde van Loch Lomond staat een bothy. Een bothy is een soort hut voor buitensporters. Je mag de hutten vrij gebruiken, mits je je aan de regels houdt. Zo moet je onder andere brandhout aanvullen, de boel netjes achterlaten en de schep gebruiken voor je natuurtoilet. Je vindt deze bothy’s door heel Schotland. Vet he?!
We hadden een flink stuk gelopen langs de oevers van Loch Lomond. In mijn vorige blog schreef ik al dat het flink klauteren was. Het begon al te schemeren en we waren flink moe. De Doune Bothy was een geschenk uit de hemel: warm(er), droog en we hoefden onze tent niet op te zetten, maar konden ons matje en slaapzak zo uitrollen.
The longest day
De volgende dag hadden we het plan opgevat om helemaal door te lopen naar Inveroran. Dat was ruim 40 kilometer. We begonnen met frisse moed aan het stuk naar Crianlarich, door de prachtige Schotse heuvels. Van Crianlarich was het nog een (relatief) klein stuk naar Tyndrum. Het pad loopt echter aardig op en af, waardoor het nog best doorlopen was. Tegen de avondschemering kwamen we aan in Tyndrum. Vanaf Tyndrum worden de bergen hoger en wordt het uitzicht ruiger. We hebben hier flink getwijfeld of we door zouden lopen. Het schemerde namelijk al flink. We liepen de tocht eind oktober, waardoor de dagen kort waren en het niet lang zou duren voordat het donker zou zijn.
We besloten door te lopen. Van Tyndrum is het een lang, relatief recht stuk richting Bridge of Orchy, terwijl je tussen de grote bergen loopt. Stiekem een heel mooi uitzicht in de schemering, maar wij moesten (van onszelf) flink doorlopen. Maar het licht haal je niet in en toen we in Bridge of Orchy binnenliepen, was het pikkedonker.
Klimmen in het donker
Wederom werd er getwijfeld. ‘Lopen we door of zoeken we hier een plekje?’. We besloten door te lopen, op zoek naar avontuur. Het was namelijk pikkedonker. Het pad naar Inveroran liep over een heuvelrug. Dat werd klimmen, door een dik, donker dennenbos. Hoofdlampjes op en gaan!
Het klimmen in het donker was best spannend. Maar eenmaal boven de boomgrens kregen we onze beloning. Een pikzwarte hemel, bezaaid met een prachtige sterrenhemel. Samen met de koele bries, staat dat nog altijd op mijn netvlies gebrand.
In de volgende aflevering…
In het volgende artikel neem ik je mee op het volgende stuk van de West Highland Way. Vanaf Inveroran loop je over Rannoch Moor, een prachtig stuk veen. Hier kom je vaak een hele boel herten tegen. Ook klommen we de ‘Devils staircase’ op en kregen we sneeuw.
Meer over mijn tweede ervaring met de West Highland Way vind je hier.
