Sinds dat wij geïmmigreerd zijn naar het mooie Oostenrijk, lonkt de Mirnock naar mij. Hij daagt mij uit. Op het moment dat ik naar buiten kijk zie ik hem ons altijd krachtig het zicht op de Milstatter See ontnemen. Hij doet dit niet alleen, nee hij wordt hierbij vergezeld door andere heuvels en bergen. We zijn al meerdere malen naar Gschriet gereden om even te proeven van zijn charmes (en van de overheerlijke Apfelstrudel die huisgemaakt wordt bij Renates Einkehr). We lopen dan een klein rondje met de familie om het fenomenale uitzicht op de Milstatter See te laten zien. Tijdens deze kleine ronde die we dan lopen, loop je tegen een yoga platform met een fantastisch uitzicht, en eveneens een meditatieruimte om alles te mogen loslaten. Bovendien is er een bankje met daarboven een spiegel die de aanwezige energie, komende van buitenaf je lichaam in laat stromen. Wat verderop nog een dompelbad voor je armen en voeten wat zijn heiligende en genezende werking heeft op het menselijk lichaam. Maar toch…is dit niet genoeg voor mij. Ik wil naar de top van de Mirnock.
De top van de Mirnock is het doel
Als ik dan zo dichtbij de Mirnock ben, kijk ik steeds enigszins gespannen omhoog om maar even iets te proeven van hoe het zal zijn om deze berg te mogen beklimmen naar de top. Mijn diepe innerlijke brult al vanaf dat we hier wonen, ik wil omhoog. Daar kan geen yoga pose, meditatiesessie of inkomende energiestralen verandering in brengen. Mijn innerlijke geest wil bevredigd worden. Waarom? Daar kan ik geen antwoord op geven, maar ik ben een persoon die graag doelen stelt, en, ten ergernis van mijn vrouw, deze doelen graag zo snel mogelijk behaalt. Of het nou realistisch is of niet. Spreek ik voor mezelf dan denk ik dat het niet meer zo erg is als vroeger, en dat ik toch wel wat meer kan relativeren. Echter deze berg gaat beklommen worden door mij, en dit jaar nog, met of zonder Chantal.
De invloed van het dagelijkse leven
Het leven van ons pensionhouders bestaat natuurlijk niet alleen uit toffe hikes en onze B&B, Haus Kathan, draaiende houden. Onze kinderen vragen misschien wel nog wel eens dubbel zo veel aandacht, en terecht natuurlijk, want dat mogen ze ook en daar zijn het kinderen voor. Maar een goede balans in de tijd en ruimte voor onszelf is soms nog wat lastig te zoeken. Sporten helpt daar wel bij. Als we even wat tijd en ruimte hebben dragen we daarom ook zorg voor ons metabole systeem. Dit door middel van een workout die we het liefst buiten, naast onze garage gym doen.
Het was op een dinsdag en er was even een uurtje tijd voor een korte workout. Voor de kenners: de workout was 10-20-30-40-50 reps American kettlebell swings en front rack kettlebell lunges. Hell yeah!! Die American swings die gaan me wel goed af, maar die lunges die doe ik eigenlijk liever niet. Dit resulteerde al snel in maximaal verzurende quads en een hartslag die af en toe boven in de rode zone uitkomt. Een half uur later zit het er weer op, en kunnen we weer trots zijn op het geleverde resultaat en het gewenste effect in het metabole systeem.
De donderdag twee dagen later, voelen we de bovenbenen nog wat meer dan de dag ervoor. Chantal heeft nog wat meer last van lopen dan ik, maar aangezien het weer perfect is voor een hike naar boven gaat het vandaag gebeuren. We hebben enigszins te maken met wat tijddruk, want Sterre moet op tijd opgehaald worden, dus er moet snel een beslissing gemaakt worden. Nadat Chantal besluit om vandaag wat rustig aan te doen vanwege het herstel van haar onderstel, zit ik binnen een half uur achter het stuur in de auto en Togo achterin. Vandaag is de dag van de Mirnock!
Op naar de start van de Mirnock
Voordat ik op het startpunt arriveer (op1.222 meter) ben ik een half uurtje onderweg met de auto. Vanuit zijn één schakel ik bergopwaarts op naar zijn drie. We gaan echt zeer langzaam omhoog omdat de motor weer op toeren moet komen. (Inderdaad onze tweede versnelling van de auto is kapot.) Als ik aankom bij het yoga platform en bij Renates Einkehr moet ik nog een paar seconden nadenken over de Downward facing dog die ik gisteravond op de yogamat gefabriceerd had. Desondanks besluit ik hem niet op dit platform nogmaals over te doen, omdat ik nog enigszins een gevoel van plaatselijke schaamte heb, ondanks dat ik hier op dit tijdstip eigenlijk nog niemand zie.
Genoeg tijd voor de route
Aangekomen bij de eerste bewegwijzering naar de top van de Mirnock zie ik een tijdsduur staan van 2 uur en 45 minuten. Hierna volgt een blik op mijn horloge en in mijn hoofd bereken ik hoeveel tijd ik kan gebruiken voordat ik weer terug moet zijn om Sterre op te halen. Een kleine vier uur moet de klus klaren. We gaan van start in het “koude-start-tenue”, en maar goed ook want het wennen aan de hoogtemeters zit er vandaag niet bij. We starten in een tempo van 22 minuten op de kilometer over het wandelpad door het bos omhoog en de hartslag versnelt in behoorlijk tempo. Dit eerste stuk van de route kenmerkt zich door bosgrond, oeroude boomwortels, kiezels en keien. Ik zie de begroeiing van het landschap al snel veranderen en we worden al snel beloond met een gigantisch uitzicht op de Milstätter See. Togo loopt voorop, dat hij nu wat aan de lijn blijft trekken vind ik deze keer niet zo erg. Soms weet hij niet welke kant hij op moet, vervolgens geef ik hem een aanwijzing en dan waant hij zich een weg naar boven. De te lopen route is goed en duidelijk gemarkeerd met de welbekende Oostenrijkse vlag. Het formaat keien blijft groeien en de bomen verdwijnen uiteindelijk. Intussen heb ik een hartslag van 157 bpm, tenminste dat zegt mijn horloge, of het klopt?
Met het oog op het Gipfelkreuz
Na 1 uur en 15 minuten arriveer ik op de eerste bergtop van de Bodeneck (2.006 meter). Ik houd gedurende de hike contact met Chantal en breng haar op de hoogte door middel van foto’s en geluidsfragmenten die ik over de ether middels Whatsapp naar haar toestuur. Vanaf hier word je al beloond met een fantastisch uitzicht over de Alpen. Nadat ik even snel een “jausen” nuttig en de Gipfelkreuz van de Mirnock in mijn oog scherpstel, blijf ik mij verplaatsen over een dezelfde hoogtelijn. Er waait op dit moment een koude wind en hier en daar zijn nog witte sneeuwvlakken zichtbaar die ik tijdens het hiken, onder mijn schoenen hoor knisperen. Gevolg is dat ik mij wat warmer ga aankleden, ik heb het boek van Wim Hof wel gelezen, maar ben nog niet zover in mijn mindset dat ik mij in een zomers tenue thuis voel in koude omstandigheden. Na een half uur door ‘stekkeren’ word ik beloond.
Blijf trouw aan je thuisland
Het Gipfelkreuz van de Mirnock (2.110m); Bleib Deiner Heimat Treu! Staat erop te lezen. Met andere woorden; blijf trouw aan je thuisland! Oké, een mooie spreuk, maar niet van toepassing op mij. Nadat het euforische gevoel van het beklimmen van de Mirnock weer wat minder is geworden en nadat ik minuten heb staan staren in de verte, maak ik nog een selfie met de Gipfel en verplaats ik mij via dezelfde gelopen route weer naar beneden.
fbt
De afronding van de Mirnock
Zoals meestal vind ik het afdalen wat zwaarder dan het stijgen. Mijn knieën beginnen wat vermoeid aan te voelen, en het is soms zoeken naar de beste plekken om je voeten stabiel neer te zetten. En dan loopt Togo ook nog eens graag voorop te trekken aan de korte lijn waarmee hij aan mij gezekerd zit. Op een gegeven moment ben ik het zat, nadat ik een keer bijna uitglijd, en laat hem achter mij lopen. Conclusie is dat dit een stuk fijner naar beneden loopt en dat hij het gedurende de reis naar beneden steeds beter zijn nieuwe commando “achter” snapt. Het afdalen gaat natuurlijk wel een stuk sneller dan het stijgen en op nog net geen drie uur hikeplezier kom ik weer aan bij het startpunt. Hier aangekomen zie ik een stelletje hikers mij tegemoet lopen, we groeten elkaar en ik begrijp dat zij hetzelfde doel hebben als dat ik had.
Wanneer ik thuis ben aangekomen kijk ik naar de opgeslagen details van de route, bijgehouden door mijn smartwatch. Uiteindelijk heb ik 14.609 stappen gezet over een afstand van 9 km en ben ik 1.081m in hoogte gestegen en natuurlijk weer gedaald. Als laatste evalueer ik met Chantal de route en bereid ik haar mentaal voor over wat haar over een tijdje te wachten staat.
De energieke Mirnock. Ik streep je van mijn lijstje af maar dat wil niet zeggen dat ik niet meer terugkom…
