Wij hebben in de zomer honderden bedden verschoond, duizenden broodjes gebakken, kilometers gestofzuigd en uren dan wel dagen kamers gepoetst. Wij hebben in Haus Kathan gelukkig een druk seizoen gehad ondanks de huidige Corona “pandemie”. Al onze werkzaamheden waren natuurlijk neventaken naast het draaiende houden van ons gezin en onze lieve kinderen Storm en Sterre. We hebben deze weken ervaren als een sneltrein die deze weken alleen maar onderweg was en waar vrij weinig haltes waren om even tot rust te komen. Maar vandaag is het donderdag, en gaat deze dag voor ons in het naseizoen gelabeld worden als “dag van de Hike”. Deze eerste hikedag in het naseizoen staat Rund un die Pöllaner op het programma.
Dag van de Hike
Helaas is Chantal gevloerd door een hardnekkige verkoudheid in combinatie met hoofdpijn, dus ik ben jammer genoeg genoodzaakt om deze dag samen met onze nieuwe Duitse viervoeter ToGo te voltooien. ToGo is sinds een aantal weken in ons midden: voornamelijk aangenomen als waakhond maar ook zeker als buddy voor de nog vele mooie hikes die nog gaan volgen. ToGo komt uit het asiel in Kroatië, is dus een Duitse herder van 16 maanden oud en onze eerste indruk is dat het een superlieve hond is (gelukkig!). De basiscommando’s moet hij nog wel leren want hij kan nog niet zo goed Nederlands verstaan.
Rund um die Pöllaner
Eigenlijk was ik van plan om wat hoogtemeters aan te doen op de energieke Mirnockberg, maar aangezien het weer vandaag niet zo gunstig is, mistig en regenachtig, heb ik gekozen voor een route die we al eens eerder hebben geprobeerd te lopen; Rund um die Pöllaner. Een route van bijna 9,5 km, 443 hoogtemeters stijgen en dalen waarvoor een tijd staat van 2,5 uur wandelplezier. De laatste keer dat we deze route wilden lopen, werden we tegengehouden door onze angst om uiteindelijk op een schietbaan te sterven… Later meer hierover.
Kompass
Inmiddels heb ik een wandelkaart gekocht van Kompass met waarop het gebied: Milstätter See Nockgebied is afgebeeld. Ik word echt heel vrolijk van deze kaart, je wilt niet weten hoeveel ondenkbare wandelroutes hierop staan, het is echt “HET WANDELWALHALLA”. In bijna in elk kaartvierkant staan wel rode lijnen getekend (de wandelroutes) en in combinatie met de prachtige groenen kleuren en de bruine hoogtelijnen, gegarandeerd uren hikeplezier.
Extra bij deze kaart zit een app die de kaart op je telefoon weergeeft (ook offline). Op de kaart zie je dus precies wat jouw locatie is, en je kan vooraf middels deze app ook de routes uitzetten van A naar B, en tussendoor wat extra waypoints toevoegen om je route te optimaliseren. Ik ben benieuwd hoe ik deze app ga ervaren tijdens de hike.
Regenbui
Het start- en eindpunt van: Rund um die Pöllaner begint in Feistritz an der Drau. Ik laat mij omstreeks 10:00 uur afzetten door Chantal, en op het moment dat ik start met de route merk ik meteen alles van het slechte weer: een dikke vette regenbui, thanks! Nu de proef op de som of ik een goede regenjas heb aangeschaft. Jazeker, deze hardshell van Black Diamond doet goed zijn werk. Helaas, mijn broek van spijkerstof wat minder, en de hike begint dus al gelijk goed met een natte broek. ToGo kijkt me een keer met platte oren aan alsof hij wil vloeken in het Kroatisch, en mij non-verbaal wil vragen maken of ik wel in orde ben. Maar aangezien we nog steeds niet smelten van een beetje regen en we hier al zo lang naar uit kijken, lopen we de bebouwde kom uit in de richting van de groene heuvels.
De fantastische herfst
We ontkomen er niet aan om een stukje over de provinciale weg te lopen waar dus ook auto’s en vrachtverkeer rijdt. Aangezien de Oostenrijkers dit wel gewend zijn, kijkt er niemand raar van op dat ik daar op dat moment loop. Via het kleine dorpje Pöllan loop ik samen met ToGo het bos in, intussen kijk ik gefascineerd naar het fantastische kleurenpalet dat het bladerdek ons laat zien aangezien de herfst zijn intrede heeft gedaan. Echt één van mijn favorieten jaargetijden is de herfst; heerlijke frisse ochtenden die zorgen voor een heerlijke zuivere luchtopname via de neus naar de longen, maar natuurlijk ook de blaadjes die van de bomen af gaan vallen en de kleurverschijningen die hierbij aanwezig zijn. Tevens biedt de herfst hier in Karinthië prima wandeltemperaturen van rond de 15 graden Celsius aan.
TUP Marwiesen
Na enkele honderden meters verhard gelopen te hebben komen we aan bij een slagboom, de slagboom staat open en naast de slagboom staat een vlaggenmast. In deze vlaggenmast hangt een roodgekleurde ijzeren ton. Er staat tevens in het Duits de tekst bij, dat wanneer deze ton bovenin hangt, er sprake is van levensgevaar vanwege een militaire oefening waarbij met scherp geschoten wordt.
Oke….dus hier raakten wij, Chantal en ik, de laatste keer dat we deze route wilden lopen, eventjes van slag. Ik heb wel een militair verleden, ben bekend met schietoefeningen, en weet dat veiligheid voorop staat, maar… ik ken ook de verhalen dat het mis is gegaan, en we zijn nog net iets te jong om te sterven. Vandaar dat we toen 180 graden omkeerden en een andere route hebben gelopen.
Nu was ik dus samen met onze Duitser, en ben ik iets verder gelopen dan de vorige keer. Er stond iets verderop een houten kast waarop op een papier geschreven stond dat in de periode 20 september tot 3 oktober niet met scherp werd geschoten. Kortom lekker door hiken dus. Maar na enkele honderden meters kom ik weer wat gele borden tegen met waarschuwende tekst in het Duits en Engels geschreven. Uit den boze is in ieder geval de wegen te verlaten, ik denk dat ze hier waarschuwen voor eventuele blindgangers van munitie die hier natuurlijk kunnen liggen. Hoewel ik de borden negeer blijf ik natuurlijk wel op mijn hoede.
Na ongeveer een 500 meter komen we aan bij een splitsing van wegen waarbij ik, en ToGo ook, schoten horen. Het zijn schoten van een automatisch wapen. Ik begin nu te twijfelen, doordat ik het gebied niet ken en de schietbanen van de TUP Marwiesen (TUP= Truppenübungsplatz) al helemaal niet, blijf ik een moment stil staan en probeer ik te relativeren. Zouden ze mij echt een schietbaan over laten steken zonder dat ik word tegengehouden door iemand, of door iets? Een slagboom of iets dergelijks? De route die wij verder moesten lopen, daar staan twee slagbomen en beide staan open. Nee ik denk het dus niet, als het gevaarlijk zou zijn dan waren ze wel gesloten (dat hoop ik tenminste). Alleen als ik nu inslagen van projectielen zie of een ricochet hoor voorbij de slagbomen dan keer ik terug, neem ik mezelf voor. Uiteindelijk wordt mijn besluit bevestigd door een voertuig dat mij achterna komt, ik denk nog een moment misschien komt hij voor mij, maar hij rijdt mij voorbij en stopt een aantal meters verder.
Ik zie dat ik inderdaad op een hele grote schietbaan loop, links en rechts bevinden zich taluds (kogelvangers), en ik zie de rails waarop de bewegende doelen die zich, bij een inwerking zijnde schietbaan, voortbewegen. Dit alles gelegen op een grote groene open vlakte met op de achtergrond de prachtige contouren van de bergen en de bosrijke vegetatie. Conclusie: als er op dit moment met scherp geschoten zou worden, had ik hier nu vast niet kunnen lopen.
Memories
Naarmate ik de route vervolg moet ik ook terugdenken aan mijn defensietijd, ik zie de natte omgeving, het natte gras en het natte bos. Wat konden we toch met zijn allen sip zijn met dit weer. Ik denk terug aan de tijd dat ik mezelf nog moest bewijzen, bewijzen dat ik een goede militair zou zijn. Schuttersputten graven die vervolgens weer dichtgegooid werden omdat ze niet goed genoeg waren of omdat de tijd niet gehaald werd. Uren in een WLP (waarnemings-luisterpost) liggen en vechten tegen de slaap midden in de nacht. Gelukkig betrapte niemand mij erop dat ik soms hardnekkig aan het gumminekken was tijdens het waarnemen.
Navigatieapp
Genoeg over dat en terug naar waar het hier eigenlijk om gaat. Ik pak mijn telefoon er nog eens bij om te kijken hoe de route verder verloopt. Wat mij opvalt over deze app is dat ik er superfijn op kan navigeren, het is duidelijk en overzichtelijk, de wegen staan er goed op vermeld en ik volg route die ik thuis heb uitgezet. Door deze app ben ik nog niet één keer fout gelopen, wat me overigens bij gebruik van bijvoorbeeld Komoot of de Alpenverein app toch wel meerdere malen overkomen is.
De route zelf
Zoals de naam Rund um die Pöllaner al zegt, loop je eigenlijk een ronde rondom een berg, de Pöllaner dus. Wanneer ik aankom bij een laad- en ontlaadpunt voor vuurwapens besef ik dat ik het militaire schietterrein gehad heb, en ik geniet van het bos en de kleurrijke herfstkleuren. Onderweg waan ik mij in een stilte van rust en sereniteit, en ik kom op de route ook gewoon niemand tegen.
Deze route is voor eenieder met een normale basisconditie gemakkelijk begaanbaar. De hoogtemeters die je neemt komen terug in het terrein in de vorm van kleine stijgingen van het wandelpad. De wandelwegen bestaan uit asfalt, aan het begin van de route, en verder voornamelijk gravel. Na enige tijd zie ik rechts van mij een toch wel diep dal waarin wat wolken verschuild liggen. Op de achtergrond de top van een beboste heuvel, die mij doet denken aan alsof ik een vers geschilderd schilderij loop.
Vuursalamander
Naarmate de route verstrekt blijf ik ineens staan. Ik schrik ergens van, ik dacht in een ooghoek een slang te zien, of iets wat ik niet herken. Als ik ergens angst voor heb dan zijn het slangen. Op de met gravel bedekte weg voor mij, zie ik dat er een zwarte salamander met gele vlekken en strepen mij aankijkt. Oké einde schrikreactie. Ik bestudeer dit beest aandachtig en ik besef mij dat ik deze Vuursalamander nog nooit eerder gezien heb. De Vuursalamander is één van de grootste Europese amfibieën en leeft voornamelijk in beboste gebieden in relatief laaggelegen streken. ToGo is er ook in geïnteresseerd en probeert er dicht bij te komen, maar ik gun de hond zijn pleziertje niet en laat het beest weer zijn veilige onderkomen zoeken in de rand van het bos.
Bergwater
Even later komen we aan bij een doorgezaagde boomstam waar water in stroomt. Naast de boomstam staat een houten zelfgemaakte stoel met daarop een omgekeerde tinnen mok. Deze zijn hier natuurlijk niet voor niets neergezet en ik doe mij ten goede van dit heerlijke gezonde zuivere bergwater, ook ToGo laat deze kans niet aan zijn neus voorbijschieten en begint aan het water te slurpen. Een 500 meter verderop zien we aan de linkerkant laag in de berg nog een grot. Ik ben wel nieuwsgierig, maar besluit niet te kijken aangezien ik ook geen lamp bij me heb, dus die bewaar ik voor de volgende keer.
Rendez-Vous
Als we aankomen in de nabije omgeving van een viaduct van de Autobahn A10 besef ik dat we bijna aan het einde van de route zijn. We lopen door de bebouwde kom van Pogöriach weer terug naar het Rendez-Vous punt waar Chantal mij weer op komt halen. Ik stuur haar een appje dat ik over 15 minuten terug ben en heb uiteindelijk deze route gelopen in 2 uur en 4 minuten.
