Het Montafon gebergte ligt in Vorarlberg, het zuidwesten van Oostenrijk en is een paradijsje op zich. De groene bergen, dorpjes in het dal en tal van buitensport mogelijkheden maken dit een tip voor alle zomerbuitensporters. Zo mochten wij dit afgelopen zomer ervaren.
Montafon en Mondspitze
Het begon al met een fantastische heenreis met leuke klim naar Alpenhotel Garfrescha op 1500 meter nabij St. Gallenkirch. De scherpe haarspeldbochten en het smalle weggetje gaven je het idee dat je echt naar een bergtop ging. In de winter kun je hier niet met de auto komen, dan glijd je op je ski’s over de weg.
Omdat we flink wat wilden gaan wandelen, maar de tijd nog niet hebben gehad om ons uitgebreid voor te bereiden was het eerst de taak om een kaart te bemachtigen en een planning te maken. Het weer was wisselvallig, maar goed genoeg om dagtochten te lopen. Door de geringe bergwandelervaring, werden we getipt om een “rondje rond het hotel” te lopen naar de Novahutte. Deze was ook al open aan het begin van het seizoen en we hadden de mogelijkheid tot diverse short-cuts. Omdat we wel een goede conditie hebben, zijn we de hele dag in de bergen geweest, waarbij we ook de winterse kant nog hebben gezien. Hoger gelegen bergen konden we niet bereiken en we zijn een aantal keer met de auto naar andere plaatsen geweest om te hiken, zoals de Mondspitze.
Mondspitze
Gelukkig waren lager gelegen bergtoppen wel bereikbaar en konden we één kruisje aftikken. We hebben de Mondspitze (1967 m.) beklommen. Geen superhoge berg, maar wel een waar het uitzicht fenomenaal is. Deze berg ligt in de buurt van Brand en Bürserberg, waar je in de winter ook diverse pistes hebt. Je kunt je auto, na weer een leuke klim parkeren bij de Wanderparkplatz Tschengla. Vanuit deze startplaats kun je meerdere kanten op om te wandelen. De route naar de Mondspitze begint in de weides en geeft vele mooie uitzichten. Het laatste stuk ga je behoorlijk stijgen over de rotsen. Er zijn een aantal delen waarbij wat ijzeren kabels zijn aangebracht om je aan vast te houden. Al met al was ik behoorlijk nieuwsgierig naar de top en klom ik in een rap tempo door. Nadenken over waar ik mij bevond (de afgrond was niet ver weg) was dan ook geen optie! Eenmaal op de top konden we genieten van een waanzinnig uitzicht over de 5 verschillende dalen en het besneeuwde gebergte achter ons. Met een beetje geluk kun je met helder weer de Bodensee ook zien.
Afdalen
De afdaling was deels over de graat en daarna konden we over de almen teruglopen naar het startpunt. Onderweg kom je ook wat waterdrinkpunten met stromend water tegen. In de regel is dit drinkwater, anders staat er een bordje kein trinkwasser bij. Ideaal moment om de flessen bij te vullen voordat we het laatste stukje afdalen. Helaas was dit het enige kruisje dat we aan hebben kunnen tikken, er lag nog bizar veel sneeuw in juni. Hierdoor waren de almen nog geen zeeën van bloemen, maar liep de natuur nog 2-4 weken achter. Desalniettemin was het enorm genieten van de bergen!
