Het is een donderdag in oktober. Zoals iedere dag worden we stipt om 06:30 uur gewekt door onze kinderen, hierna begint ons vaste ochtendritueel. Één van deze rituelen is dat ToGo wordt uitgelaten. Ik loop met hem naar buiten en inhaleer de frisse ochtendlucht over mijn longen. Wat mij hierbij gelijk opvalt is dat de luchtstroom die ik zojuist inhaleerde kouder aanvoelt dan normaal. Ik zie dat er hier en daar wat wolken in het dal hangen en ik kijk naar de “Mirnock” berg die vandaag door ons beklommen gaat worden. Tegelijkertijd wrijf ik met mijn handen het resterende slaap uit mijn ogen, omdat ik de illusie heb dat er sneeuw op de top van de Mirnock ligt. Nadat ik nog een keer met mijn ogen knipper zie ik dat de sneeuw is blijven liggen. Ons voorbedachte plan deze berg te trotseren, is door “Frau Holle”’ vannacht gewijzigd. Uiteindelijk gaan we voor de Oswaldiberg, een mooi alternatief.
Gevoel vs ego
Gisteren had ik de weerapp “Morecast” nog gebruikt voor de weersvoorspelling van vandaag, en deze zou zijn: lichte regenval gedurende de dag. Waar ik dus niet naar had gekeken was of dit dezelfde neerslag zou zijn op een hoogte van 2110 meter. Ook hier in Oostenrijk leer ik nog iedere dag bij. Nadat onze kids naar school zijn gebracht, overleg ik met Chantal wat we gaan doen vandaag. Gaan we toch de Mirnock beklimmen met zijn dik 1000 hoogtemeters, waarbij we niet weten hoe het wandelpad erbij ligt door de gevallen sneeuw, of gaan we voor een andere route. Uiteindelijk maken we snel een keuze gebaseerd op ons gevoel, en niet op mijn ego (die hoor ik toch wat anders roepen), waardoor we uitwijken naar een andere route.
De Oswaldiberg als nieuw doel van de dag
Voor het plannen van een hike gebruiken wij verschillende sites op het internet, waaronder: Tourenportal Kärnten, Bergfex en Alpenvereinaktiv. We kunnen hier eenvoudig op regio’s en plaatsen zoeken en komen zo uit op een wandelroute in Treffen am Ossiacher See. De route van 7,3 km lang neemt ons mee naar de Oswaldiberg, en zorgt voor 500 hoogtemeters klimmen (de helft van de Mirnock). Voor deze route staat een tijd van 2 uur en 45 minuten, en deze route staat genoemd onder de lichte routes en familiefreundlich (dus te doen met kleine kinderen). We pakken snel onze tas in, nemen ToGo mee en rijden met onze auto in een half uurtje naar de startlocatie van deze route. We zijn toch enigszins gebonden aan specifieke tijden gezien we onze dochter Sterre vandaag om 14:10 uur moeten ophalen bij de Kindergarten.
Verrassende natuurweg
De start vindt plaats vanuit het centrum van het kleine dorpje Treffen am Ossiacher See en we wandelen via een geasfalteerde weg richting het zuidwesten. Het is vandaag heerlijk wandelweer, een graad of 12 met een beetje lichte motregen en de bewolking bevindt zich laag bij het aardoppervlak, wat zorgt voor een prachtig beeld in de omgeving. Tijdens de eerste 2,5 km die we afleggen stijgen we maar een aantal luttele hoogtemeters (170m), daarna verandert de asfaltweg in een prachtige natuurweg, die door het bos omhoog leidt naar de top van de Oswaldiberg.
De warme kleding gaat uit en ik loop vervolgens in een thermoshirt met korte mouwen voorop samen met ToGo, die zich ten goede doet aan alle duizenden geuren die hij via zijn neus opsnuift gedurende de route. De eerste 2,5 km gaat ons makkelijk af en we weten dat we nog maar 5 km te gaan hebben, daardoor maken we ons nergens zorgen over. Maar na een tijdje verandert onze gemoedstoestand. Dat komt door dit natuurpad, bestaande uit bosgrond bedekt met natte herfstbladeren, en het reliëf van oeroude bomenwortels. Onze hartslag stijgt met de nodige meters, onze kuitspieren laten zich voelen en we worden nat. Niet van de regen die door het bladerdek boven ons wordt opgevangen, maar door ons eigen zweet. Desondanks geniet ik hier echt van, zodra mijn hartslag omhoog gaat en mijn ademhaling wat luider hoorbaar wordt voor anderen geeft dit mij meer motivatie om door te gaan. En voor de liefhebbers van paddenstoelen, deze kunnen hun hart ophalen, want die zijn er hier genoeg.
Onbegrip
Chantal hoor ik een aantal meters achter mij soms wat vloeken. Ze kan niet begrijpen dat deze route als “licht” is gecategoriseerd. Vergeleken met andere routes hier in Oostenrijk is hij misschien wat eenvoudiger, maar met kleine kinderen zou ik deze route toch niet adviseren. Hierdoor besef ik dat ik af en toe wat meer moet inhouden om rekening te houden met mijn lieve vrouw. Tijdens deze rust kijk ik om me heen en neem ik de omgeving als een groot meditatief schouwspel in mezelf op. De reuk van het natte bos en het horen van de regendruppels, die door het dichte bladerdek boven ons worden tegengehouden, beïnvloeden mijn zintuigen hierbij. Gedurende de hike probeer ik zoveel mogelijk foto’s te maken om jullie een duidelijk beeld van de route te laten zien.
Het uitzicht
Bovenaan de top van de Oswaldiberg (963m) is een klein kapelletje gevestigd. Door 50 cent in een sleuf te werpen opent de smalle draaideur zich voor één persoon (zelfs met een rugzak achterop kom je al bijna klem te zitten). We zien binnen een kleine ruimte met een altaartje en er is een trap naar boven die je een prachtig uitzicht geeft op de westzijde van de Ossiacher See, de Karawanken en de Gerlitzen. Helaas was voor ons de lucht niet zo helder en bleef het zicht beperkt tot een deel van de Ossiacher See. We nemen nog een selfie van ons twee, en gaan weer via de trap naar beneden waar we ToGo bevrijden en we vervolgens weer via de route afdalen naar beneden. ToGo wordt gedurende de tocht naar beneden continu geplaagd en uitgedaagd door in alle waarschijnlijkheid de duizenden eekhoorns (Eichhörnchen op zijn Duits) die zich hier in dit bos ophouden. Het zijn leuke beestjes die af en toe voorbijschieten, de bomen in. Wij nemen onze voorzorgsmaatregelen en besluiten ToGo toch maar aan te lijnen voordat hij echt wegrent en ons Nederlands geschreeuw om terug te komen compleet negeert (het zal niet de eerste keer zijn).
The way down
De afdaling vind ik zelf altijd zwaarder dan het stijgen. De knieën worden wat meer belast naar beneden en we moeten goed kijken waar we onze voeten neerzetten om niet te vallen of uit te glijden op deze af en toe spekgladde ondergrond. Als het natuurpad wederom weer asfalt wordt beseffen we dat we er weer bijna zijn, en we verheugen ons op de Oostenrijkse lunch en een heerlijk witbier waaraan we ons tegoed gaan doen. Uiteindelijk finishen we in een tijd van 2 uur en 35 minuten, en kijken we terug op een leuke, soms wel wat uitdagende, maar bovenal prachtige hike. Al met al was dit een goede voorbereidende route voor de energieke Mirnock. Bovendien helpt het ons te wennen aan de hoogtemeters, die we eigenlijk nog nauwelijks ervaren hebben de afgelopen tijd.
