Dagenlang lopen met een tentje op je rug en eten in je backpack, van begin tot einde over een langeafstandstrail, dat is zo ongeveer de betekenis van thru hiken. In juni 2021 ging ik de thru hike uitdaging genaamd Haute Randonnée Pyrénéenne (HRP) aan. Waarom? Dat lees je hier. Hoe ik me voorbereidde? Dat lees je hier. En hoe dat begon? Dat lees je hier. Hoe het me verder verging? Dat vertel ik je in dit deel.
The three types of fun
Om outdoorsport goed te kunnen begrijpen en het gevoel te kunnen overbrengen op anderen, is het belangrijk om “the three types of fun” te kennen.
- Type 1 fun: de lol zoals je hem kent. Wat je doet is leuk terwijl je het doet en blijft leuk
- Type 2 fun: begint leuk, maar wordt al snel eng of ongecontroleerd. Eigenlijk totdat het over is, zeer stressvol, maar achteraf toch leuk
- Type 3 fun: Leuk idee, maar dit had ik nooit moeten doen en doen we ook nooit meer.
In elke Thru hike zit ergens wel een stukje type 2 fun. Mijn stuk kwam in deze sectie.
Lescun uit
Eindelijk. Ik was weer op het pad. Hoewel anderhalve rustdag geweldig is, voelt het toch weer goed om bepakt naar de volgende stop te stappen. En ik had er ook echt zin in. Deze sectie scheen één van de mooiere te zijn. Langzaam maar zeker nemen de hoogtes van de bergen toe en vlak voor aankomst in Gavarnie kan je bivakkeren aan de voet van de Vignemale; één van de mooiste bergen in de Pyreneeën. Na enkele uurtje door glooiende weides met grote groepen koeien te hebben gelopen, kom ik een bord tegen: Bienvenue á Parc national des Pyrénées. Het feest kon beginnen!
De bergen in
Drie dagen stapte ik door steeds minder glooiende, steeds steiler wordende bergen. Dit was waarvoor ik naar de Pyreneeën was gekomen. Grote bergen, die in de verte opdoemden, lokten me naar zich toe. De Pyreneeën hebben een stuk minder lieve uitstraling dan de Alpen. In plaats daarvan zijn de pieken een stuk abrupter en gekartelder. Het geeft het hele gebied een ruige en wilde uitstraling, die je uitnodigt om echt de valleien te ontdekken. Een grote bonus, die je niet over het hoofd mag zien, is dat er een grote hoeveelheid valleien in de Pyreneeën is waar geen dorpen gebouwd zijn. Dit is precies zoals ik had gehoopt dat het was.
Hoewel ik veel nachten in mijn tentje slaap, zijn er ook veel andere opties in dit gebergte. Naast de bemande berghutten, die je wel verwacht, zijn er ook flink wat onbemande berghutten waar een paar man kunnen slapen. Perfect voor als er regen op komst is, of als je graag een keer wil staan naast je bed. Je dient dan wel rekening te houden met de muizen die er ongetwijfeld ronddwalen en graag gaten in je tas eten.
Type 2 fun
Twee dagen voor Gavarnie word ik toch geconfronteerd met mijn punt van zorg: sneeuw. Ik wist dat, aangezien het vroeg in het seizoen zou zijn, er goede kans was op sneeuw. Zo had ik me ook voorbereid door mijn microspikes mee te nemen maar mijn pickel thuis te laten. Ik hoopte dat mijn eerdere ervaring met besneeuwde passen overlopen voldoende zou zijn. Voor een deel klopte dit ook maar op de cruciale punten niet. Zo bleek: de passen in de Pyreneeën zijn op de laatste paar honderd meter een aanzienlijk stuk steiler dan in de alpen. Drie keer ging ik een pas boven de 2700 meter over en drie keer ging ik level up naar type 2 fun.
De sneeuwlaag bleek vaak ijzig en de onderliggende puinlaag was te los en fijn om ook maar een seconde goed op te staan. Met hangen en wurgen en vooral veel half glijwerk bereikte ik elke keer de top van de pas. Na de derde pas besloot ik dat het genoeg was. De volgende sectie zou de hoogte dikwijls stijgen tot boven de 2900 meter. Dit was niet een patroon dat ik nog weken wilde volhouden, aangezien het risico ook toenam. Helaas viel hier dus de moeilijke beslissing om mijn plan aan te passen voor de volgende secties. Hoe? Dat zou ik wel in Gavarnie beslissen. De eerste prioriteit was om daar veilig aan te komen.
Safety first
Goed, aankomen in Gavarnie dus. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik had nog anderhalve dag te gaan en vanavond zou ik slapen aan de voet van de Vignemale. Daarvoor moest ik eerst nog een pas over van 2700m. Echter, wist ik ook dat er ergens op de dag een orage (= Frans voor middagstorm) zou komen. In de Pyreneeën komen deze helaas verraderlijk vaak voor, dus extra voorzichtigheid is geboden. Het was bijna 12:00u en ik zag de wolken al eerder samentrekken dan ze vaak deden. Hoewel het nog 7km lopen was naar mijn dagdoel was ik voorzichtig. Ik keek op mijn GPS of ik nog een andere route kon improviseren. Die was er! Ik kon de vallei helemaal uitlopen, de bergrug passeren en de volgende vallei weer binnenlopen vanaf het begin. Optie A: 7km. Optie B: 15km. Wat zou jij doen?
Ik koos uiteindelijk voor optie B. Ik had tijd genoeg, de hoogtemeters waren gelijk en het allerlaatste wat ik wilde was op een te steile sneeuwvlakte staan, terwijl er een storm losbarste. Toen ik uiteindelijk 3 uur later aan de voet van de Vignemale aankwam, was ik doorweekt. Ik keek naar de pas die ik had moeten beklimmen en warempel: de storm lag al een tijd recht boven diezelfde pas. Nog nooit was ik zo blij met een omweg!
Laatste meters naar Gavarnie
De volgende dag klom ik over de laatste pas richting Gavarnie. Je hebt dan de optie om de Petit Vignemale te beklimmen. Dit heb ik gedaan en kan ik echt aan iedereen aanraden. Sterker nog: als ik er nog een keer zou zijn, zou ik het proberen met zonsopkomst. Wat een geweldig uitzicht. De dag bestond verder uit een lange afdaling naar Gavarnie. Hier wachtte mijn vader op mij om een weekje mee te lopen en hier moest ik ook de moeilijke beslissing maken over wat verder te doen met de tocht. Daarover meer in het volgende artikel.
