Huttentocht Nationalpark Hohe Tauern – Part III – Lienzerhütte naar Hochschoberhütte

Zoals je wellicht eerder al hebt gelezen, doen we een huttentocht in de fantastische Debant vallei. Een echte hidden gem in Nationalpark Hohe Tauern. Al twee dagen zien we onderweg meer schapen en koeien dan dat we mensen tegenkomen. De eerste dag stond in het teken van de klim naar de Wangenitzseehütte. Dag twee konden we op het gemakje afdalen naar de Lienzer Hütte. Op dag drie doen we het allebei; eerst een flink stuk stijgen, zodat we de tweede helft kunnen afdalen. Op naar de Hochschoberhütte.

Goed gezelschap

Ook op deze dag is het weer vroeg opstaan geblazen. We hebben namelijk om 07:00u afgesproken met onze gids, Matthias. Matthias neemt ons twee dagen mee op pad. Hij is een ervaren berggids uit de regio en kan ons alles vertellen over het gebied, de trails, de dieren die er leven, de hutten die er zijn, enz. Samen met hem bepalen we in de ochtend welke trail we nemen, want ook de Hochschoberhütte is op verschillende manieren te bereiken. Helaas bestaat de weersvoorspelling uit regen, regen, nog meer regen en zelfs onweer. Daarom zijn we genoodzaakt om de summit over te slaan en rechtstreeks naar de Hochschoberhütte te trekken.

Op naar de Hochschoberhütte

Uitgerust met vele laagjes kleding, een regenjas, een raincover voor de backpack en een geleende paraplu vertrekken we rond 08:00u bij de Lienzer Hütte, op 1.977 meter hoogte. Het eerste stuk lopen we in de wolken, maar al snel komen we daar bovenuit en stopt het met regenen. Lucky us! Samen met het stoppen van de regen, begint ook de drie uur durende klim omhoog naar onze pauzeplek. Dat is de Leibnitztörl Gartisee. Een prachtig blauw bergmeer op 2.591 meter hoogte. We zijn dan dus ruim 600 meter gestegen en hebben de boomgrens ver achter ons gelaten.

De hut in zicht

Na een korte lunchbreak, zetten we onze tocht voort naar de Hochschoberhütte. Om bij het meer te komen, moest je een stuk over rotsen en stenen balanceren. Dat geldt ook voor een het eerste deel van de route die nu voor je ligt. Zodra je om het meer heen bent gelopen, zie je de hut al voor je liggen. Al snel gaat de trail weer over op een goed begaanbaar pad en na een half uurtje afdalen, openen we tegen 12:00u de deur van de Hochschoberhütte. Precies op tijd, want kort daarna begint het te stortregenen en onweren. Gelukkig zitten wij al lekker binnen in de leukste hut van deze huttentocht.

Home far away from home

Soms kom je ergens binnen en weet je dat je goed zit. Je voelt je thuis vanaf het moment dat je voet over de drempel zet. De Hochschoberhütte is zo’n plek. Uitbater Harry Lucca geeft gastvrijheid in de bergen een nieuwe dimensie. Je ziet meteen dat hij plezier heeft in wat hij doet en een echt mensen-mens is. Moet je nagaan dat we op dat moment nog niet wisten dat hij jarenlang chef is geweest in zijn eigen restaurant en (bijna) al het eten in de hut zelf maakt. Hij staat zelfs iedere ochtend om 04:30u op om brood te bakken voor het ontbijt. Je kunt je voorstellen dat de maaltijden in deze hut een waar feestje zijn.