Ik ben al ruim twee dagen op pad als ik in alle vroegte het Gavalljoch bereik en uitkijk over de prachtige Lünersee. De regen, die me vanaf de start van de etappe begeleidde, trekt weg. Donkere wolken pakken zich samen boven het Rijndal, maar die kant hoef ik gelukkig niet op. Ik zet koers naar het oosten, dwars door het Rätikon gebergte, waar de zon schijnt. Op weg naar het avontuur. Mijn huttentocht in het Montafon is nu echt begonnen.
Avontuur, eenzaamheid, prachtige vergezichten
Een hike langs de meest desolate plekken van het Montafon, een uitgestrekt dal in de Oostenrijkse deelstaat Vorarlberg, dat is mijn plan voor deze huttentocht. Ik loop bijna letterlijk op de grens met Zwitserland. Een grens met als natuurlijke barrière de hoogste en ruigste toppen van het dal. Ik begin mijn tocht langs het Rätikon massief, met zijn ruige toppen en desolate landschap, die bijna natuurlijk overgaan in de Silvretta. Hier vind je de hoogste toppen van het Montafon en machtige gletsjers.
Dan buig ik af naar het noorden en zet koers naar het Verwall massief. Groene bergen en moeraslandschappen die al jarenlang met heel veel zorg beschermd worden. Een week duurt mijn huttentocht in het Montafon in totaal. Een week waarin het landschap iedere dag veranderd, waarbij het uitzicht na het bestijgen van weer een bergpas je weer compleet verrast en waar iedere zonsondergang op hoogte je weer doet beseffen hoe onwaarschijnlijk mooi de natuur kan zijn.
De magie van een huttentocht in het Montafon
Het is dus nog vroeg als ik mijn eerste passen zet in het Montafon. De eindbestemming vandaag is de Tilisunahütte, die als ideale uitvalsbasis geldt voor de beklimming van de Sulzfluh. Maar voordat ik daar in alle rust op het terras kan neerzakken, wachten er nog meerdere bergpassen op me. Verajoch, Öfapass en de Schwarze Scharte, om er maar even een paar te noemen.
Ik zet koers richting de hut, en loop langs mooiste plekken van het Rätikon. Ik passeer de Schweizer Tor, vrij vertaald de Zwitserse ingang. Het is één van de weinige plekken waar je de grens naar Zwitserland kan oversteken. Vandaag de dag is het de plek waar wandelaars een uitstapje wagen naar de Zwitserse kant van het Rätikon. Vroeger waren het de smokkelaars op pad, die hun handel hoog in de bergen van en naar Oostenrijk smokkelden. Dat waren andere tijden. Zouden ze überhaupt tijd hebben gehad om de schoonheid van het landschap in zich op te nemen?
Een huttentocht in het Montafon in september
Huttentochten, in welke jaargetijde je ze ook doet, ze zijn per definitie een avontuur. Mijn huttentocht in het Montafon is niet anders. Het is de eerste keer dat ik in september op pad ben, later in het seizoen dan gebruikelijk. De hutten zijn stiekem de balans van het jaar al aan het opmaken, ze sluiten immers eind september. Het is over het algemeen ook al wat rustiger: de zomervakantie is op z’n eind gelopen, en de meeste mensen zijn weer teruggekeerd naar de waan van de dag.
Maar nog belangrijker: de natuur gaat zich langzaam van zijn mooiste kant laten zien. De alpenweides krijgen langzaam hun goudgele gloed en heel langzaam verliezen de eerste bomen al hun blad. De zon staat lager en zorgt vooral in de ochtend- en avonduren voor een haast mystieke sfeer.
Het wordt nog mooier
Na een lange dag kom ik moe maar voldaan aan bij de hut. Na het avondeten begint dan eindelijk het kleurenspel. De zonsondergang bij de Tilisunahütte is in één woord magisch. De rust, de kleurenpracht van de wolken en het (bijna) alleen zijn in de bergen zorgen voor een onbeschrijfelijke sfeer. Na een matige nacht in de slaapzaal, waar mijn mede wandelaars me wakker houden met ritmisch gesnurk, gaat mijn huttentocht in het Montafon verder.
Ik laat het Rätikon achter me en zet koers richting de Silvretta. Maar niet voordat dit deel van het Montafon zich nog één keer van zijn mooiste kant laat zien. Het is pas zeven uur ’s ochtends als ik mijn rugzak omdoe en verder koers zet richting het oosten. De zon komt net op en geeft de alpenweides een prachtige goudgele gloed. Het begint heel zachtjes te regenen. Achter me verschijnt een regenboog. Ik sta niet per se te juichen als het gaat regenen, maar op dit moment kan het me niks schelen. Heel even stop ik met lopen, draai me langzaam om m’n as en besef me dat ik toch echt al wakker ben.
Na zonneschijn komt regen
Wie een aantal dagen aan één stuk in de bergen is, weet dat de elementen zo zijn invloed kunnen hebben op de plannen. En hoewel ik tot aan de Tübinger Hütte enorm geluk heb met het weer, moet ook ik me schikken naar de nukken van moeder natuur. Er is onweer voorspeld op de dag dat ik het Rätikon verlaat en de Silvretta inloop. Maar zoals wel vaker in de bergen, komen de voorspellingen niet uit.
Als ik ’s avonds echter gemoedelijk in de Stube zit, omringd door slechts een handjevol wandelaars, komt de Hüttenwirt met een belangrijke mededeling. Er komt toch echt een weersomslag aan. De warme wind uit Italië gaat draaien, en iedere doorgewinterde hiker weet wat dat betekent: er komt regen en kou aan. Ik ben niet de enige die aan een huttentocht in het Montafon bezig is. Sommige wandelaars willen het nog hogerop zoeken. Ook dat wordt afgeraden, want op de hoger gelegen delen van de wandelpaden in het Montafon gaat sneeuw vallen.
De voorspelling komt uit, want als ik de volgende ochtend naar buiten kijk, word ik begroet door regen en mist. Waar het gisteren nog aangenaam warm was, tikt de thermometer vanochtend net de vier graden aan. Dat is opeens wel erg fris.
Niets kan een Huttentocht in het Montafon bederven
Ik heb altijd geleerd dat kou een emotie is en dat slecht weer niet bestaat, alleen slechte kleding. Zo gezien kan geen enkel weertype mijn humeur bederven en loop ik het restant van de huttentocht in het Montafon braaf uit. Natuurlijk met een minder mooi uitzicht dan de dagen ervoor, maar wat zal het.
Mijn laatste stop is bekend terrein, de neue Heilbronner Hütte. Te midden van de goudgele bergflanken van de Verwall groep geniet ik van de laatste avond in de hut. Ik heb geluk, want vanavond staat er een Winzer Abend op het programma. In goed Nederlands: alle gasten in de hut mogen de lekkerste wijn proeven uit de regio. Ik heb helemaal geen verstand van wijn, maar dat maakt niet zoveel uit.
Mijn huttentocht in het Montafon was in één woord magisch. Ongeveer 27 jaar geleden zette ik mijn eerste voetstappen in dit dal, maar nog nooit heb ik het landschap zo goed in me kunnen opnemen als nu. Ik was bijna vergeten hoe mooi het hier is. Maar wie alleen op pad is, en van hut naar hut loopt, heeft alle tijd om om zich heen te kijken. Met andere woorden: als je houdt van de bergen en het opgaan in de natuur, dan is het Montafon de plek waar je ooit een keer geweest moet zijn.
