Het is nog vroeg als we Sisteron in de achteruitkijkspiegel zien en de doorgaande weg verlaten richting Authon. De vouwcaravan (dat lees je goed) hangt ingepakt achter de auto, de zon schijnt en het leven kan wat mij betreft niet beter vandaag. Le Sommet des Monges staat al twee jaar op mijn lijstje. Een pittige hike van zes uur met 1.400 meter hoogteverschil, die ik in een Frans wandelboekje heb gevonden.
Als James Bond op pad
Chris zit achter het stuur, ook très content met het leven. Ik begin het deuntje van James Bond te neuriën, de weg vraagt er gewoon om. De vaart zit er lekker in, maar net als ik over ga van de dumdududum naar de taadaa dadada zitten we stapvoets achter een trekker. “This is so us” zegt Chris lachend. Altijd net niet cool.
Le Sommet des Monges
We parkeren de auto en caravan in Authon. Ik heb de route goed bestudeerd en weet dat er weinig tot geen mogelijkheid is tot “off road” vandaag (haha, schaakmat Chris!) Le Sommet des Monges is een scherpe bergkam in halve maanvorm, steil en ruig. Ondanks de tijd van het jaar, eind oktober, is het nog heet. Vandaag is het 26 graden en de liters water en thee maken de rugzakken zwaar. De trui die ik aan heb deze ochtend gaat snel uit, het eerste uur van de hike is erg steil en ondanks dat we in een bos lopen, gutst het zweet van me af. Op het moment dat we het bos verlaten zien we een smal pad over de rug naar de top lopen en deze is zo fotogeniek dat ik het liefste iedere twee minuten een foto maak. De wand is in de verte goed te zien en eerlijk gezegd ook een beetje intimiderend. Chris loopt voorop en bepaalt het tempo. Volgens de bordjes en het boekje is de weg naar de top 3,5 uur en ik houd de tijd nauwkeurig bij. We halen de top in 3 uur. “Oh”, denk ik, “dus nog maar 2,5 uur terug, easy peasy lemon squeezy!”
It’s a female
Naast het, door vogels ondergescheten, wegwijzer-bord op de top (ieuw) houden we een uur pauze en genieten. We hebben vers stokbrood en een soort witte vis paté die me net iets teveel doet denken aan de vogelpoep van het bord, maar met ogen dicht en een knorrende maag schuif ik het toch maar naar binnen. Er is niemand behalve een verdwaalde gier die af toe langs komt gezweefd. “Look baby” zegt Chris met opgeheven vinger. (Ik weet al wat hij gaat zeggen.) “It’s a female”. (Het is altijd een female). En ik weet niet waarom maar dit vinden we allebei hilarisch.
Stomme boekjes/bordjes
Met bolle buikjes en goeie zin lopen we verder. Ik reken uit dat we rond vijf uur terug zijn bij de auto. Ik kijk al uit naar de ijskoude duik die ik ga nemen in de smeltwater beek naast de parkeerplaats. De prachtige vergezichten blijven maar komen en de gier vliegt gezellig mee. Als we na een uur weer bij een bordje komen waar Authon op staat, zie ik dat de aangegeven tijd niet klopt met mijn berekening. Het is nog steeds 2,5 uur vanaf hier. Hoe dan? Het volgende bord trekt het vast wel recht.
Nouja, beetje gas geven dan op de weg naar beneden. Het pad is niet makkelijk, veel losse stenen die het op je enkels hebben gemunt. Weer een uur later het tweede bord, voordat we 90 graden linksaf slaan het dal in. Nog anderhalf uur naar Authon. Die stomme bordjes zijn net een bandje van de klantenservice. “Nog even geduld alstublieft”. Terwijl Chris staat te klessebessen met een man en zijn hond sta ik te briesen met het routeboekje in mijn handen. Ik kan niet vinden waar de fout zit en besluit dat het boekje en alle bordjes ter wereld heel stom zijn. Chris weet dat op dit soort momenten de grens tussen boekjes/bordjes en “mensen in de buurt” heel dun is en geeft wijselijk zwijgend een stuk chocolade aan me. Crisis averted.
Een geiten-walhalla
We redden Authon in een uur en hebben er dus uiteindelijk inderdaad zes uur over gedaan. De zon begint onder te gaan en het wordt snel koud. Vlak voor het dorp zien we nog een kudde langharige geiten, prachtige beesten die heerlijke chèvre produceren. Dit is voornamelijk waar deze regio om bekend staat by the way. Schapen en geiten die in de zomer op hoogte grazen (je zou ze zomaar tegenkomen op de top) en in de winter in het dal. Boven de scherpe boomgrens van de regio (op 1.500 meter is hij duidelijk te zien) is het aanbod kruiden en grassoorten legio voor deze beesten.
Een goede uitvalsbasis
Voor iedereen zonder vouwcaravan, er is een Gite in Authon, Gite d’Etape des Monges. De meeste “randonees” zijn prima te beginnen vanaf deze locatie. Maak dan ook even een uitstapje naar het zuiden, naar Thoard voor de proviand. Lokale producten als charcuterie en kazen (nomnomnom) zijn daar te koop voor normale prijzen en op de weg daar naartoe zijn ook juweeltjes van wandelingen te vinden.
