Mijn Elbroes avontuur behind the scenes

Ze zeggen wel eens, brutalen hebben de halve wereld. En zo lijkt ook dit Elbroes avontuur zijn oorsprong te hebben gevonden. Yara, een vriendin en televisiemaakster, vertelde me over een nieuw programma waarin één aflevering zich ging afspelen op de Elbroes. Ik vertelde dat ik wel mee wilde en dat ik dat zelfs als drager zou doen. In eerste instantie was de hele crew al gevuld en was de kans nihil. Tot de volgende dag.

Het begin van het Elbroes avontuur

De volgende dag word ik gebeld of ik het alsnog zie zitten om mee te gaan naar de Elbroes. Als cameraman welteverstaan. Als contentmaker, fotograaf en gevoel voor video moet dat wel goed komen. Ik overleg met Mechteld of het wel een goed idee is. Mechteld heeft natuurlijk al ervaring met één Seven Summit, de Kilimanjaro. Maar al snel zijn we eruit, ik ga het Elbroes avontuur aan.

Voorbereiding op de Elbroes

Binnen enkele maanden moet ik mezelf klaarstomen voor het Elbroes avontuur. Waar je normaal minimaal een half jaar voor uittrekt, doe ik in razend tempo. Gelukkig zitten de Alpen kilo- en hoogtemeters van de afgelopen maanden nog in de benen. Toch doen we nog even een hoogtestage in Zwitserland. Samen met gids Robbert overnachten we op hoogte in de Tierberglihütte, lopen we op steigijzers en leren we wat gletsjertechnieken. Alles om het Elbroes avontuur zo goed mogelijk aan te vangen.

Conditie voor de Elbroes

Over mijn conditie maak ik me eigenlijk het minste zorgen. De vele tripjes in de bergen zitten nog in de benen en meerdere keren crossfit per week hebben een perfecte basis. Totdat ik de vereisten lees. Voor de deelname aan een Elbroes avontuur zoals de onze moet je een uitstekende conditie hebben, ervaring met hoogte en stijgijzers. Voor zover gaat het goed. Maar dan staat er dat je eerder bijvoorbeeld de Mont Blanc of de Kilimanjaro moet hebben beklommen en toe zijn aan een nieuwe uitdaging. Ik word gerust gesteld dat met de ervaring die ik heb, we een heel eind komen.

Get ready

Een hele waslijst aan spullen, medicijnen, vaccinaties en vereisten komt er mijn kant op. Dat is een kwestie van aftikken. Vaccineren wordt aanbevolen voor hepatitis A/B, rabiës, DTP en tekenencefalitis, dus dat doen we sowieso. Een telefoontje aan de dokter en een bezoekje aan de apotheek en ook al mijn medicijnen zijn gefixt. De meeste spullen heb ik al, maar de zwaardere expeditie uitrusting wordt gehuurd.

Visum voor Rusland en een bergverzekering voor de beklimming van de Elbroes

Omdat je langer in Rusland verblijft dan een paar dagen, is een visum vereist. Je bent ongeveer twee weken jouw paspoort kwijt en hebt redelijk wat zaken nodig voor de aanvraag. Zo moet je een Ruslandverklaring hebben van je zorg- en reisverzekering. Hierin staat dat zij alle kosten op zich nemen als er iets met je gebeurt. Vervolgens moet je voor de Elbroes ook wel echt een bergsport reisverzekering hebben, want dat is niet standaard. Een paar pasfoto’s, een uitnodiging van de Elbroes organisatie met wie je de tocht gaat maken en binnen twee weken heb je waarschijnlijk jouw paspoort met Rusland visum weer binnen.

Op weg naar Rusland en de Elbroes

Dan is de dag daar, we vertrekken voor ons Elbroes avontuur. Een vlucht via Moskou naar Mineralnye Vody en dan nog een twee-en-een-half uur durende taxirit brengt je naar de voet van de Elbroes in de Kaukasus. Eerder leer ik op Schiphol de rest van de crew kennen. Naast Yara, reis ik met Mark (geluidsman), Maaike (expeditieleidster) en Marissa (waar het programma om draait). We hebben wat gezonde spanningen, maar kijken er ontzettend naar uit. Niet wetende wat er ons daadwerkelijk te wachten staat. Behalve Maaike dan, want die heeft al wat hogere bergen op haar CV staan.

Acclimatiseren voor de hoogste berg van Europa

We rijden door de nacht door het Russische land, waardoor we geen idee hebben hoe het eruit ziet en waar we zijn. Het Rusland avontuur is begonnen, maar het had zo ergens anders kunnen zijn. Ik kruip rond 3 uur in mijn bed en na een heerlijke, maar relatief korte nacht zien we waar we zijn. In een typisch Russisch dorpje maken we enkele acclimatisatietochten. We moeten wennen aan de hoogte, maar ook aan de cultuur. Iedereen is super vriendelijk, maar ze maken er in Rusland wel een beetje een rommeltje van. Ronkelende dieselauto’s, overal veel vuilnis, niet de beste keuken, lege en vervallen gebouwen en nostalgie aan de Sovjettijd. Gelukkig raadt onze gids de leukste plekken aan en drinken we onder andere de lekkerste koffie van de Elbroes en misschien wel Rusland.

The only way is up

Uiteindelijk zijn we geacclimatiseerd en kunnen naar een grotere hoogte toe. Tijd voor high-camp dus. High-camp ligt op ongeveer 3800 meter en biedt redelijk primitieve verblijven. Volgens de Russische gids sliepen we de komende nachten in een hotel, maar ik zou het eerder een hut noemen. Je eet wat de pot schaft, slaapt op een slaapzaal en het toilet is een bouwkeet die op enkele tientallen meters van de hut staat. Dat klopte dan weer wel wat de Russische gids vertelde; ‘Funny bathroom’. Vanuit de hut hebben we een fenomenaal uitzicht op de hoogste berg van Europa. Hoewel het soms bewolkt is, zie je de toppen geregeld.

Goodnight Elbroes

We slikken al enkele avonden preventief Diamox, een anti-hoogteziekte middel. Een voorkomend verschijnsel van Diamox, is dat je wat meer moet plassen. En dat moet je dus ook in de nacht. Ikzelf had er weinig last van, maar moest ook elke nacht wel één keer. Dus, uit de hoogslaper, spullen aantrekken, jas mee, zaklampje, over de gang naar buiten en richting het toilet. De ijzige wind maakt het alleen maar kouder, maar gelukkig houdt de donsjas me warm. Ik kijk in de nacht naar de Elbroes. Totaal onbewolkt en door het vollemaanslicht is hij prachtig te zien. En diep in de nacht zie je de mensen met hoofdlampjes al klimmen. Ze gaan in de nacht naar boven, iets wat ons nog te wachten staat.

Klimmen

Eenmaal geacclimatiseerd op hogere hoogte, komt de topdag dichterbij. Het werk als cameraman gaat me prima af, net zoals de hoogte, de kou en het Russische eten. Eigenlijk hadden we een rustdag op zaterdag, maar omdat het weer een van de belangrijkste elementen is in de bergen, besluiten we op zaterdag een toppoging te doen. Op zondag is het namelijk erg bewolkt, met veel wind en eventueel een sneeuwbui. Zaterdag daarentegen is het zonnig en weinig wind. Kortom, de perfecte dag om te gaan.

Topdag

Tegen acht uur ’s avonds liggen we in bed. En dat moet ook, want je bent kapot van de afgelopen dagen en tijdens de topdag vertrek je in de nacht. De wekker gaat en iedereen is wat gespannen. Niemand weet eigenlijk wat er nu precies gaat gebeuren. We schieten onze verschillende lagen kleding aan, ontbijten een hapje en maken ons klaar. Expeditieschoenen, stijgijzers, pickels, wandelstokken, hoofdlampje, balaclava, alles check. Klaar om te gaan.

Strijd met de natuur

Het is koud. Voor ons dan, want onze toppoging dag is relatief warm. Diep in de nacht is de gevoelstemperatuur op de berg ongeveer -20 graden. Gelukkig ben je er goed op gekleed en loop je jezelf lekker warm. Tegen 5 uur in de ochtend begint het ochtendgloren zich te tonen en enkele uren later verwarmt de zon ons ook langzamerhand. Stukje bij beetje komen we dichter richting de top. Of verder van de hut, maar net hoe je het ziet.

Gelopen race

Onze deelneemster, die ik de afgelopen week heb gefilmd, valt af bij 5200 meter. Een hele prestatie voor iemand die vrijwel geen ervaring heeft met de bergen. Ze daalt af samen met Yara en een Russische gids. We kunnen onze cameraspullen mee geven en mogen met onze Nederlandse expeditieleidster en onze Russische gids verder naar de top. We lopen gestaag verder en lopen ons lekker warm. Het is een prachtige dag voor de top.

Het zadel

Op ongeveer 5500 meter is het befaamde zadel. Daar kom je voordat je enkele uren over een soort van ‘vals plat’ naar boven bent gegaan. Mentaal en fysiek is het een hele uitdaging. Eenmaal op het zadel ben je nog 150 hoogtemeters van de top af. Mark houdt het voor gezien en blijft met Andrei – de Russische gids – achter. Ze moeten ongeveer drie uur op ons wachten, want zo lang kost de toppoging, inclusief afdalen van 5500 naar 5642 meter. Maaike en ik laten wederom wat spullen achter en maken ons klaar voor de eindklim.

De top van de Elbroes

De zon is ondertussen goed doorgebroken. Zeldzaam weer treffen we in september op de Elbroes. Maaike en ik lopen aan gezekerde touwen richting de top. We lopen langzaam, maar kunnen wel gewoon wat blijven praten. Af en toe is het net iets te zwaar, zodat het praten even stopt. Maar dan, voordat je het weet staan we op de top. Het moment waar we zo ontzettend naartoe hebben gewerkt is dan eindelijk daar. En we zijn helemaal alleen. We lossen net twee mensen met paarden af. Een rariteit die we daar zo tegen kwamen. Doordat het zo rustig is, kunnen we ongeveer een half uur genieten van de top, het uitzicht en het zonnetje. Daarna is het tijd om weer af te dalen, want we mogen nog ruim 1700 hoogtemeters naar beneden.

Down, down, down

De klim is natuurlijk al een uitputtingsslag en omdat je je doel al hebt gehaald, is de afdaling meestal een minder geniet moment. Na terug te zijn op het zadel, lopen we met Andrey en Mark terug naar high-camp. Uren dalen we af over de gletsjer en hoewel je high-camp goed kan zien, lijkt het maar niet dichterbij te komen. Dankzij de stijgijzers heb je voldoende grip, maar geregeld glij je toch stukken weg. En de dreunen voor je knieën zijn eveneens niet heel bevordelijk. Op een gegeven moment nemen we een korte eetpauze en neem ik een paracetamol. Al die tijd heb ik nog nergens last van gehad, maar nu heb ik toch wel een wat zwaar hoofd. Gelukkig helpt de paracetamol erg snel en is de hoofdpijn geheel weg als we weer bij high-camp aankomen.

Aansterken, of toch niet

Eenmaal in high-camp staat daar een welverdiend drankje op ons te wachten. Eerst maken we de spullen schoon en kleden we wat om, want je voelt je niet echt heel fris meer na zo’n letterlijke top-dag. We drinken ons drankje bij een fantastische zonsondergang en zijn heerlijk aan het napraten over de dag. Swipend op de telefoon en terugkijkend op de camera zien we de mooiste beelden van de tocht. Voldaan kunnen we dus richting het avondeten.

Wie eet er nu vis in een Russische berghut op 3900 meter?

Verrassend is dat je in onze hut op 3900 meter kan kiezen of je vegetarisch of niet-vegetarisch wilt eten. Ik kan mijn proteïne wel gebruiken, dus kies voor het niet-vegetarische menu. Het smaakte al een beetje vreemd, maar ik ging ervan uit dat het door de Diamox kwam die ik had geslikt. Zelfs de cola smaakte er erg raar door.

Nachtelijke avonturen op een wc-keet

Na het eten gingen we lekker naar bed, om bij te tanken. De dag erna zouden we weer richting het dal gaan om daar nog een paar dagen te blijven. Ik viel in waarschijnlijk twee seconden in slaap. Tot ik rond 1:00 wakker werd met een erg misselijk gevoel. Ik wist eigenlijk vrijwel meteen dat het foute boel was, maar hoopte op het beste. Helaas mocht ik heel de nacht doorbrengen op de wc-keet die ongeveer 30 meter van de ingang was. Inderdaad, je moest eerst van de slaapzaal af, naar beneden, naar buiten en dan door de vrieskou naar de keet. En dan moest je inderdaad al je dikke kleding weer aan. Helaas heb ik nogal wat uren op de wc-keet doorgebracht en heb ik de overige uurtjes beneden op een bank gelegen.

Terug naar het hotel

Na een nogal shit-nacht, had ik niet echt zin in de afdaling naar het dal. Toch keek ik wel uit naar een hotel, een douche en een eigen kamer. Gelukkig konden we vanaf high-camp dus ook met een gondel naar beneden. Dat moest ook wel, want door de top-dag en de shit-nacht was in vrij laag in energie. Eenmaal beneden, konden we weer terug naar het hotel en kon ik schoon weer een bedje in.

Herinnering

Na een paar uur goed geslapen te hebben, voelde ik me toch al wel weer wat beter. Ik hoefde nog niet echt te eten, maar kon wel genieten van wat fruit. Mee-eten in het dorp zat er die avond niet echt in. Gelukkig voelde ik me de dag erna wel weer redelijk kop kracht gekomen. De maag was nog wat aan het protesteren, maar we konden nog wel een korte hike maken en wat meer van de Russische Kaukasus cultuur meemaken. Iets wat je niet echt kan uitleggen, maar wat je echt moet ervaren. En voor je het weet zaten we weer in de taxi en het vliegtuig naar huis. De ervaring en herinnering zal voor altijd blijven. Van het moment genieten is soms wat je vergeet, maar bij dit soort bijzondere dingen moet je er altijd extra bij stilstaan.

Ga je zelf het Elbroes beklimmen avontuur aan of heb je gewoon een andere vraag aan me? Mail me dan.