Ga je binnenkort een mooie bergwandeling in Zwitserland maken, of oriënteer je je op een mooie Zwitserse huttentocht, dan is het goed om de moeilijkheidswaardering van Zwitserland te kennen. Het Zwitserse systeem is verreweg het meest duidelijke systeem dat we in Europa kennen. Zoals de Zwitsers zijn, geordend, goed onderhouden en perfect ingedeeld.
De moeilijkheidswaardering van wandelpaden in Zwitserland
In tegenstelling tot de buurlanden, heeft Zwitserland wel een universeel moeilijkheidswaardering systeem van (berg)wandelpaden. We zien hier dus niet zomaar het ‘stippensysteem’, maar een T1 tot en met T6 aanduiding. Volgens kenners is dit Zwitserse systeem het meest doordachte systeem voor de categorisering van (berg)wandelpaden.
T1 tot en met T6 als moeilijkheidswaardering voor trails in Zwitserland
Op de meeste wandelkaarten en bordjes bij het begin van de wandelroute wordt er aangegeven met welke zwaarte je te maken hebt. T1 is de makkelijkste route die je eenvoudig kan wandelen. T6 is de moeilijkste en staat garant voor moeilijke Alpiene tochten. Overigens wordt de routecategorie bepaald door de moeilijkste passage van de route. In theorie kan een route dus de hele tijd vrij eenvoudig zijn, maar wel een Alpiene passage hebben. In dat geval geeft de Alpiene passage de categorie aan.
Een T1 wandelroute in Zwitserland
Een T1 wandelroute in Zwitserland is de makkelijkste. Je wandelt in dit geval ‘gewoon’ over makkelijke, goed aangelegde en eenvoudige wandelpaden. Het terrein kan glooiend zijn, maar er is absoluut geen gevaar voor een val in het diepe. Jezelf oriënteren is eveneens een eitje en je hebt eigenlijk ook geen kaart nodig. Deze T1 wandelroute kan je gewoon op normale schoenen of sneakers doen.
T2 is een eenvoudige bergwandeling
Bij een T2 wandelroute in Zwitserland kom je al wat meer hoogteverschillen tegen. De paden zijn nog steeds goed aangelegd, maar het kan deels al wat steiler zijn. Een val in de diepte kan niet worden uitgesloten, maar de kans is niet echt groot. Toch wordt er aangeraden om bij een Zwitserse T2 wandeling wel wat wandelervaring te hebben. Daarnaast moet je jezelf kunnen oriënteren en vooraf een route uitstippelen. Een betere categorie (A-B) wandelschoenen zijn noodzakelijk.
T3 voor de serieuze bergwandeling
Voor een wat serieuzere bergwandeling in Zwitserland, kom je uit op een T3 wandelroute. De paden zijn niet altijd even goed gebaand. Het kan dus zijn dat je af en toe wat moet zoeken naar de minimale sporen van het pad. Moeilijkere passages tijdens de T3 bergruimte zijn vaak met vaste touwen of kettingen, waardoor je makkelijker naar boven of beneden kan gaan. Een klimgordel is niet verplicht, maar kan soms makkelijk zijn. Eveneens kan je tijdens een T3 tocht ook steile afgronden, puinhellingen en rotsen tegenkomen. Zorg dus zeker voor goede wandelschoenen en een goede basiskennis van bergbeklimmen.
Alpiene wandelingen beginnen met T4
Vanaf de T4 categorie is het een stuk serieuzer en kom je echt bij het Alpinisme terecht. Het pad is zeker niet altijd zichtbaar en soms is die er helemaal niet. De T4 bergroutes kunnen erg steil zijn, waardoor je je handen ook vaker nodig hebt. Het is daarom ook essentieel om vaker moeilijke passages te hebben gedaan, je goede alpiene kennis hebt en je uitstekend kan oriënteren. Het spreekt voor zich dat je hier een zwaardere wandelschoen voor nodig hebt.
T5
Een T5 bergroute is zeker niet voor iedereen weggelegd. Zoals de NKBV het omschrijft, is het een veeleisende alpiene tocht. De Zwitserse T5 routes zijn vaak zonder pad of aanduiding. Je komt er eveneens tot tweede graad klimpassages tegen. Het spreekt voor zich dat het terrein met sneeuwhellingen, losse stenen, puin en rotsen vaak lastig is. Zorg dus voor een uitstekende oriëntatie, alpiene ervaring en een hele goede uitrusting. Deze uitrusting hoort minimaal al te bestaan uit stijgijzers, stokken, pickel, touw en karabiners.
De moeilijkste route is T6
De Zwitsers sluiten het rijtje af met de moeilijkheidswaardering T6. Tijdens deze tochten loop je grotendeels zonder een pad en heb je diverse klimmen die eveneens zelden gemarkeerd zijn. Een moeilijk terrein wordt gegarandeerd met zeer steile sneeuwhellingen, gletsjers, losse rotsen en puin. Zorg er dus voor dat je veel alpiene ervaring hebt, je letterlijk en figuurlijk stevig in je schoenen staat en dat je de route uitstekend hebt voorbereidt. Daarnaast moet je kennis hebben van zeker- en touwtechnieken. Indien je al bekend met de moelijkheidswaardering van alpiene routes, dan kan je het vergelijken met een F/WS.
On your marks
Net zoals in de meeste landen, worden de routes aangegeven met markeringen en borden. Vanaf een start- en kruispunt kom je over het algemeen borden tegen met de tijdsaanduiding en de plek waar de route naartoe gaat. Doe je een niet te moeilijke bergwandeling, dan zijn de routes in Zwitserland over het algemeen aangegeven met een rood-witte markering. Toch kom je af en toe ook nog wit-blauwe of gele marketingen tegen. De vuistregel in Zwitserland is dat – ongeacht de moeilijkheidswaardering – een rood-witte route altijd uitkomt bij een dorp of berghut.
