De hike naar de top van Mont Chiran staat onbetwist in mijn top 5 allertijden. Weinig bekend bij het grote publiek en daarom extra aantrekkelijk als je het mij vraagt. De vriendelijke mensen die de hut op de top runnen kunnen prima koken en als je wil kan je ’s nachts de sterrenhemel bewonderen met de grote telescoop van het Observatorium. Ik kan je alleen niet vertellen hoe de route loopt, dat zit namelijk zo…..
Het geluk van een correcte routebeschrijving
Bij een outdoor winkel in de binnenstad van Den Bosch heb je op de eerste etage een kleine boekkast. De meeste mensen die daar staan te neuzen gaan voor de mooie fotoboeken van Wanderlust of Arie Boomsma’s hippe “10.000 stappen”. Maar de plank vol kleine dunne boekjes met wandelroutes trekt mij daarentegen het meest.
Autisme komt in verschillende gradaties. “Op het spectrum” noemen ze het weleens en zo beschrijven sommige mensen mij. Niet vol gas autistisch maar toch, mijn vouwen in papier en kleding zijn altijd recht. Veranderingen en nieuwe dingen (of mensen) vind ik lastig en alles in huis heeft een vaste plek. Een correcte routebeschrijving is voor mij puur geluk. De voorspelbaarheid van de dag geeft me een huppel in mijn stap. Kleine weetjes naast foto’s die laten zien waar de oude molen vroeger stond of waar je nog af en toe een kievit kan spotten, ik houd er van. Kaarten met stippellijnen die aangeven dat de avontuurlijke wandelaar ook even van het begane pad af zou kunnen gaan (en dat ik dat dan niet doe, genieten!). Het leest voor mij ook als een thriller. “Zou er bij de volgende T-splitsing echt dat paaltje staan met de witte pijl naar rechts? Heeft het boekje gelijk?” En dan de opluchting als mijn wereld even geen chaos bevat en dat paaltje er echt staat.
Door en door Frans
Ik hike het meeste met mijn man, Christophe. Een Fransman door en door. Het enige wat hem ontbreekt is de alpinopet en de baguette onder zijn arm. Hoe we elkaar hebben leren kennen is een verhaal van minimaal een fles wijn lang, of misschien beter gezegd, een kilometer of 10. Te lang voor dit artikel dus. Waar ik wel kort over kan zijn is hoe we van elkaar verschillen. Hoezeer ik van orde houd, zo is hij een fan van chaos. Hij is één van die avontuurlijke wandelaars, maar zelfs het stippellijntje volgen zou hij niet doen. Hij is opgeleid in het leger en gewend aan lange afstanden over bergachtig terrein met zware bepakking.
Azimuth brutal!
Christophe heeft een verhaal over een van zijn drillinstructeurs waar ik vreselijk hard om moet lachen. Als ze met hem op mars waren kreeg de beste man vaak de kolder in zijn kop, stopte abrupt op het pad waar ze op dat moment liepen, draaide rond en koos dan de meeste steile wand omhoog of het dichtste struikgewas met doornen. Stak zijn arm uit in die richting en riep dan: “Azimuth brutal!”, wat zoiets betekent als “in de richting van afzien” en liep dan onverstoorbaar het struikgewas in of begon te klimmen. Chris en zijn maten hadden geen keus dan maar te volgen.
I see some goats
Het is minder grappig als die kolder op je man is overgeslagen. Onze eerste echte date was een tweedaagse hike naar de sterrenwacht van Mont Chiran in de Franse Alpen. Hij droeg de tent en slaapspullen, ik het proviand en de fles wijn, die je naar gebruik geeft aan de eigenaar van de berghut waar we mee konden eten ‘s avonds. We waren nog geen half uur onderweg of Chris maakt abrupt een 90 graden bocht het pad af en begint te klimmen. “What’s wrong Chris?” roep ik omhoog. “I see some goats” roept hij over zijn schouder terug. Ik heb even 10 seconden nodig om de situatie te verwerken. Komt hij nog terug? Zo te zien niet. Ik heb geen idee waar we heen gaan dus er zit niet veel anders op dan hem te volgen. “I see some goats….je bent zelf een geit” denk ik mokkend. Chris gaat inderdaad als een berggeit omhoog, ik ga stukken langzamer. Het laatste stuk is zo steil dat ik op handen en voeten verder moet klauteren en kom puffend over de rand waar Chris een heel gesprek aan het voeren is met een van de beesten die hij vanaf beneden zag. Ik wil iets zeggen in de trant van dat hij ook met zijn nieuwe ‘BFF’ verder kan, maar dan zie ik het uitzicht. Wauw!
De scheidslijn tussen twee werelden
De rest van de route neemt ons over een richel richting het Observatorium, rechts kijken we over de Provence uit, links zien we in de verte de Po vlakte waar ‘s nachts het onweer onze entertainment is. Er is verder niemand, geen toerist te zien. We lopen in het wild en horen alleen af en toe de hond van een herder die links van ons iets lager zijn schapen laat grazen. Chris kent de omgeving blind en wijst rechts alle voor ons herkenbare plekken aan, het plateau van Valensole met het vliegveld Puimoisson, Majastres, waar we zijn begonnen met lopen, en waar de Gorges du Verdon ligt. Alsof je op de scheidingslijn tussen twee werelden loopt. Het is magisch en ik ben blij dat we van het pad zijn afgeweken. Al zeg ik dat natuurlijk niet hardop.
De sterrenwacht van Mont Chiran
Chris heeft geregeld dat we na zonsondergang met een amateur astronoom de sterrenwacht kunnen bezoeken. De grote telescoop mogen we ook proberen en ik ben er vrij zeker van dat we nooit meer terug mogen komen na alle “can we see Uranus?” grappen die we niet kunnen laten. We slapen een diepe slaap in onze tent, we hebben dat liever dan een kamer. Daar zitten we dan wel op een lijn, net als onze liefde voor puberale grappen.
Het pad naar beneden
Als we de volgende dag na het ontbijt klaar zijn voor vertrek hijs ik mijn rugzak op mijn rug en begin aan het pad naar beneden. “Non non non cherie, we go this way” zegt Chris. En hij wijst de ruige wildernis in. Ik zie geen pad en vraag, “but where is the trail?”. “There is no trail there, we go off road!” zegt Chris met een enthousiasme dat voornamelijk te vinden is bij kinderen op Sinterklaasavond. Mijn linkeroog knippert en trekt een paar keer als mijn brein deze informatie in een mapje probeert te stoppen. Ik stop het bericht uiteindelijk in het mapje “schattige afwijkingen”, terwijl ik Chris volg naar beneden. En toegegeven, ook de weg terug is fantastisch.
Wil je ook naar de top van Mont Chiran?
Hoe het pad dus officieel naar de top van Mont Chiran gaat zul je zelf moeten ontdekken. Je begint in het plaatsje Majastres en als je wel een kamer wilt in de hut, dan kan je die boeken via de site. De prijzen zijn, inclusief ontbijt en avondeten, zo rond de 50 euro p.p. per nacht. De hut is open van eind april tot eind oktober. Wil je ook Uranus zien, boek dan het Observatorium erbij. De astronoom komt dan vanuit het dorp beneden omhoog, je hebt wel een wolkeloze hemel nodig.
