De Karnische Höhenweg, die langs de grens van Italië en Oostenrijk loopt, is wereldberoemd. Ooit vormde de Karnische kam, waarover deze tocht loopt, één van de vele fronten van de Eerste Wereldoorlog. Waar ooit gevochten werd, heerst nu vrede en worden de herinneringen levend gehouden. Aan de schoonheid van het landschap is niks veranderd. De mooiste etappe van de Karnische Höhenweg loopt van het Hochweißsteinhaus naar de Wolayerseehütte. Deze etappe biedt alles wat je in een hike zoekt: afwisselend landschap, prachtige vergezichten en historische plekken maken van deze etappe een pareltje. En zoals dat zo vaak is op plekken met historische waarde, komen bij het vallen van de avond de inspirerende gesprekken vanzelf op gang.
Vroeg uit de veren op dag van de mooiste etappe op de Karnische Höhenweg
Wandelaars zijn vroege vogels: want vakantie of niet, om half 7 zit iedereen in de Stube al aan het ontbijt. Zo ook mijn reisgezelschap. Hoewel ik van plan was de Karnische Höhenweg solo te doen, ben ik al snel bevriend geraakt met vijf mede wandelaars die dezelfde route volgen. We zijn een bonte verzameling aan mensen, maar dat maakt het juist zo leuk. Lopen doet ieder voor zich en op z’n eigen tempo. We zien elkaar tussendoor of op de volgende bestemming. Het is een ideale mix voor wie tot rust wil komen, maar stiekem toch wel gek is op gezelligheid.
Expectation versus Reality
Tijdens het ontbijt werp ik een blik op de route van wat de mooiste etappe van de Karnische Höhenweg blijkt te zijn. Ik zie dat het grootste gedeelte vandaag door Bella Italia loopt. Hoe fijn! Meteen dwalen m’n gedachten af en stel ik mezelf voor dat ik tijdens de lunch neerzak bij een Italiaanse berghut en geniet van wat culinaire hoogstandjes. De realiteit is weerbarstiger: de berghut op de kaart blijkt een bouwval, en in plaats van een pizza quattro stagioni doe ik mij tegoed aan mijn deels gesmolten power bar. Ook voedzaam, maar wel minder lekker.
Ietwat teleurgesteld wandel ik verder, door een prachtig bos. Ik loop door de bossen van Val Fleons, en ben op weg naar de Passo Sella Sissanis. Dit is de poort naar de eindbestemming van vandaag, de Wolayerseehütte. Aangekomen bij de pas is het tijd voor de volgende pauze. Langzaam druppelt mijn reisgezelschap achter mij binnen. Ook al kennen we elkaar pas sinds een paar dagen, de rugzakken gaan open en al het resterende eten wordt gedeeld. Zo is mijn lunch misschien wel niet Italiaans, maar ben ik des te dankbaarder voor alles wat met mij gedeeld wordt.
Afwisseling op een presenteerblaadje
De tocht gaat verder en ik laat het bos achter me. Vanaf nu wordt het landschap ruiger maar ook weidser. Richting het zuiden zijn nog de laatste uitlopers van de Dolomieten te zien, die ik met een laatste blik definitief achter me laat. De bewolking trekt weg en het wordt langzaam zonnig en warm. Dit is wat de deze mooiste etappe van de Karnische Höhenweg zo bijzonder maakt. Achter iedere pas en na iedere klim doemt een nieuw landschap op. Je loopt langs prachtige meertjes, door verlaten dalen en over oude sneeuwvelden. Omdat het op de route zo rustig is, zie ik talloze bergmarmotten. Alles wat je in de Alpen zoekt vind je op deze etappe.
Het laatste deel van deze etappe voert je door een brede vallei naar de Wolayerseehütte. Hier loop je langs machtige en ruige toppen het laatste deel van de etappe. Eenmaal aangekomen bij de bestemming kun je genieten. De hut ligt direct aan een prachtig bergmeer. Vanuit het panoramarestaurant kijk je recht tegen de flanken van de machtige Seewarte aan. Aan de overkant van de hut, op de grens met Italië, zie je de overblijfselen van het front van de Eerste Wereldoorlog. Waar ooit de kogels je om de oren vlogen, lopen nu hordes Italianen vredig terug naar het lager gelegen dorp Forni Avoltri. De rust keert terug op de berg en de benen gaan na een lange dag languit. Het is tijd om van de laatste zonnestralen te genieten.
Wat de Karnische Höhenweg zo mooi maakt
Waar het prikkeldraad op het pad de herinnering levend houdt dat oorlog nooit een optie is, zo schept diezelfde herinnering verbinding tussen de mensen die deze route lopen. In de avond komt het reisgezelschap weer bij elkaar. Gegrepen door de historische waarde van deze plek, komen de goede gesprekken op gang. Er wordt gelachen, geluisterd en gereflecteerd. De pachter voegt zich bij het gesprek en gooit nog een aantal levenswijsheden in de groep. Daar zitten we dan, zeven vreemden, drie nationaliteiten, allemaal met een gedeelde passie. Voldaan stap ik later die avond de slaapzaal in. Het was weer eens zo’n dag waarop alles samen kwam. Hoewel de Höhenweg nog lang is, weet ik dat het moeilijk wordt deze dag te overtreffen.
