Rannoch Moor en regen – West Highland Way

In drie artikelen schrijf ik (Mathias) over mijn wandeling over de West Highland Way, het bekendste Lange Afstandswandelpad (LAW) van Schotland. Eerder schreef ik over Loch Lomond en slapen in een Doune Bothy. In deze laatste blog over de West Highland Way (WHW) gaan we over Rannoch Moor.

Inveroran

Inveroran is een schattig klein plaatje in de middle of nowhere. Er staat een hotel mét een ‘walkers bar’, een stacaravan en verderop een groepje huizen. Maar waar dit ‘gat’ gelukkig weinig menselijke bewoners kent, stikt het er van de herten!

Op zo’n 400 meter van het hotel heb je een aangewezen kampeerplek. Dit stukje maakt deel uit van een Private Estate, dus het is wel de bedoeling dat je hier kampeert en niet zelf een wildkampeerplek kiest. De plek is echter prachtig. Een mooi riviertje meandert om een stuk gras, met naar alle richtingen goudgele heuvels en herten. Kom je hier in de herfst, specifiek de bronstijd, dan word je getrakteerd op een concert van bronstige herten.

Het hotel was nét 2 dagen gesloten toen wij in het pikkedonker het Inveroran binnenliepen. Jammer. Want ondanks dat wij kampeerden, hadden we ons al rijk gerekend met een Full Scottish Breakfast in het hotel, de volgende ochtend. ’s Ochtends aan de havermout is dan net even wat minder lekker.

Rannoch Moor

Vanuit Inveroran loopt het pad over Rannoch Moor. Een gigantisch uitgestrekt veenlandschap. In de late herfst kleurt dit goudgeel en stikt het wederom van de herten. Het pad is breed en goed te belopen, zodat je kan genieten van het prachtige uitzicht. Heuvels en bergen zover je kan zien. De hogere bergen aan de overkant waren zelfs voorzien van een laagje sneeuw, extra genieten!

Kamperen bij Glen Coe

Na Rannoch Moor loop je langs Glen Coe Mountain Resort – een van de skigebieden van Schotland. Niets vergeleken met de Alpen, maar we maakten dankbaar gebruik van het restaurantje en de warme douche. Na een flinke burger en een vers paar sokken, trokken we er weer op uit.

Dit stuk van de WHW loopt door de beroemde Glen Coe vallei, met prachtig uitzicht op geweldige bergen. Het pad loopt ook langs het Kingshouse hotel, hier vind je ook een kampeerveldje. Wij liepen nog ietsje door en vonden een mooi plekje langs het pad, met een prachtig uitzicht. Na een snelle avondmaaltijd, was het bedtijd.

Devils Staircase

De volgende dag stond de Devils Staircase op het programma, een flinke klim. Het had die nacht gesneeuwd op de topjes. Dat had een prachtig uitzicht tot gevolg, maar maakte de top van de Devils Staircase ook glad. Dat was even oppassen.

Na de Devils Staircase, daal je af naar Kinlochleven. Je hebt ondertussen prachtige uitzichten over de onbewoonde vlaktes naar rechts. In Kinlochleven was het tijd voor een snelle lunch. We besloten namelijk om Kinlochleven uit te klimmen met weer een flink aantal hoogtemeters, om daar een kampeerplekje te zoeken.

Regen en doorlopen

We waren nog niet boven of het begon gigantisch hard te regenen. Nog even doorlopen dan maar, want een tent opzetten in de stromende regen is ook niet leuk en het was nog niet zo laat.

Het begon echter alleen maar harder en harder te regenen. Ondertussen veranderde het pad ook in een soort kolkende rivier, met water tot onze enkels. De potentiële kampeerplekken werden schaars, het gras raakte verzadigd.

Omdat het midden op de middag was en het niet leek te stoppen met regenen, besloten we door te lopen naar Fort William. Een pittige beslissing, want dat betekende wederom een dag van méér dan 40 kilometer. We kwamen dan ook in het donker aan. En je raadt het al: aangekomen in Fort William werd het droog.

Zelf de West Highland Way lopen?

De West Highland Way is een prachtige tocht van 154 kilometer door Schotland. In drie blogs nam ik je mee over de WHW. Wat mij betreft een prachtige tocht, maar ook prima geschikt voor beginnende hikers, mits je niet in de winter gaat. De paden zijn niet te moeilijk en je komt geregeld door dorpjes. Je kan (en mag!) wildkamperen, maar er is ook voldoende accommodatie om de tocht in etappes te lopen.

Meer over mijn eigen ervaring met de West Highland Way vind je hier.