Het is genieten in The Piper. Niet alleen van de vers getapte pint Belhaven Best, maar ook van de sfeer en het rumoer in de pub. Een felverlichte pub. Een halflege pub. De band ruimt zijn spullen op. De live music is voorbij en we gaan richting sluitingstijd. Nieuwe bezoekers komen niet meer binnen. Het feest is afgelopen, maar die van mij staat te beginnen. Morgen start ik met mijn wandeltocht van 154 km vanaf de buitenwijken van Glasgow naar Fort William.
Live, Love, Laugh in het Schotse Glasgow
Het is een late zondagavond in Glasgow. Veel geschreeuw en harde schaterlachen. De schotten hebben lol en laten zich horen. Niet alleen de mannen, maar de vrouwen ook. Ze drinken volle glazen whisky, hebben rode konen en staan te wankelen op hun instap pantoffels. Hier en daar staan groepjes vol energie en met drukke gebaren elkaar moppen te vertellen. Dat gevoel krijg je tenminste als je naar de veelvuldig lachende en gillende gezichten kijkt.
Uit het toilet komt een Schot van een jaar of 45 met zijn broek op de enkels de pub binnen gerend. Hij klautert op een tafel en slaat een oerkreet! Gelukkig heeft hij zijn boxershort met de Schotse blauw/witte ruit nog aan. De hele pub juicht hem toe en geeft hem een daverend applaus voor deze act. Zodra de grappenmaker weer op de grond is geland en zijn broek heeft opgehesen, staat hij te grappen en luid te verhalen met drie vrouwen. Mannen en vrouwen van in de 40. Vast en zeker papa’s en mama’s. Morgen weer aan het werk. Ze generen zich niet en genieten van het leven.
Meer dan een kakofonie van geluiden hoor ik echter niet en de gespreksstof komt niet helder in mijn oorschelpen binnen. Ik heb de taal niet nodig om de gein te begrijpen. De vele pretogen zijn aanstekelijk en ik lach inwendig vrolijk mee. De taal zal de aankomende dagen sowieso lastig zijn. Het is altijd wennen aan de schotse tongval en helemaal het dialect uit Glasgow.
En over de inwoners van Glasgow; de Glaswegians. Ruwe bolsters met blanke pit, net als The Highland cow.
Glasgow is de toegangspoort naar de Highlands
Glasgow is de grootste stad van Schotland. Inmiddels allang niet meer bekend als arme en troosteloze industrie stad. Glasgow wordt beschouwd als de op één na beste winkelbestemming in het Verenigd Koninkrijk, na Londen. In 1990 werd de stad zelfs, als eerste niet-hoofdstad, uitgeroepen tot Culturele hoofdstad van Europa. Er is dus genoeg te beleven naast de gezellige pubs.
Ik kom graag in Glasgow, maar eerlijk gezegd ook vooral omdat vanuit Glasgow de Highlands het best te bereiken zijn. De LAW – The West Highland Way (154 km) start in Milngavie. Slechts 24 minuten met de trein vanuit Glasgow. Bij het grootste meer van Schotland (Loch Lomond) & het Trossachs National Park ben je vanuit Glasgow binnen 45 autominuten.
Live, Love, Laugh
Op de muur van The Piper staat Live love laugh. Een toepasselijke tekst en kenmerkend voor de sfeer in de pub en mijn gevoel bij Schotland. De pure, eerlijke, hartstochtelijke en aardige Schotten. Zo fijn om weer in hun aanwezigheid te zijn. Altijd in voor een praatje, een lolletje of een helpende hand. Weken heb ik uitgekeken naar het moment om me weer “Schot” onder de Schotten te voelen. Er hangen tranen van geluk achter mijn ogen dat het me weer is gelukt om de reis te maken naar Caledonia. Morgen start “mijn” West Highland Way. Ik loop hem in 7 dagen.
Voor mij morgen en aankomende week geen werk. Tot rust komen. Energie tanken en nieuwe plannen maken. Elke avond na een lange wandeling de locals in de pub opzoeken. Samen met de Schotten genieten.
Live Love Laugh
