In 5 artikelen schrijft Joris over het leven van thru-hikers tijdens hun toch over de Pacific Crest Trail (PCT) die van Mexico tot Canada strekt. Onderstaande betreft een vrije vertaling uit zijn blog Mind Stories over zijn ervaringen tijdens een dag hiken door the Shasta Trinity National Forest in Noord California.
12 Augustus, 2018
Dag 99 – Dunsmuir naar Etna
Afgelegde afstand totaal: 1501 mijl (2416 km)
Afgelopen twee dagen hebben we doorgebracht met familie van Jukebox (Natalie) in Dunsmuir. Op uitnodiging van haar ouders en broer hebben we twee glorieuze dagen doorgebracht in een comfortabele bungalow. Dit was voor de uitgehongerde en uitgeputte thru-hiker een haast onbeschrijfelijke ervaring. De luxe van binnenshuis slapen, onbeperkt douchen, zoveel heerlijk eten als je maar kon wensen en de warmte van Natalies geweldige familie maakte het niet gemakkelijk om onze gear weer in te pakken en de tocht richting Oregon te vervolgen.
Shasta Trinity National Forest
Waar rook is, is vuur
Vandaag stonden we op met een grote verrassing: blauwe lucht. Dit werd groots gevierd; de afgelopen weken hebben we namelijk hoofdzakelijk door heiige, rokerige lucht moeten hiken. Op 23 juli brak er een bosbrand uit (the Carr Fire), welke zich vervolgens ontwikkelde tot een van de grootste bosbranden uit de geschiedenis van California. Onder de PCT-hikers op deze sectie, was dit het gespreksonderwerp van de dag. De hikers waren in ernstige staat van alertheid, of de route nog wel veilig was. In het Shasta Trinity National Forest was de rook pertinent aanwezig en ontnam veelal de prachtige uitzichten. Het maakte het hiken ook zwaarder, wegens het verminderen van de luchtkwaliteit. De continue rookgeur en gebrek aan frisse lucht was voor vele hikers een bron van ergernis aan het worden. Gelukkig had de wind vannacht blijkbaar goed gestaan, en was er sprake van een behoorlijke opklaring. Onze zin om verder te hiken wakkerde weer aan.
De trail family
De trail family is inmiddels uitgebreid met 2 surfer-boys uit deze regio, ze worden daarom ook wel de North-Cal-Boys genoemd. De kleurrijke en immer vrolijke individuen Peachman & Free-wheel zijn een groot plezier om mee samen te hiken. Na wederom een fenomenaal ontbijt, geprepareerd door Natalies familie, begon iedereen zich klaar te maken voor vertrek.
Ik ging stuk van het lachen toen Jukebox een van haar bestelde pakketjes uitpakte; de geur-bestendige voedsel-zak (als vervanger voor de bear-canister die in dit deel van California niet meer verplicht is) bleek iets te groot uitgevallen. Met haar nieuwe, gigantische food-bags – gevuld met eten – zou ze waarschijnlijk vanaf hier, in een stuk door naar Canada kunnen hiken.
Jukebox (Natalie) met haar veel te grote food-bags.
Pops (Jimmy) bezig met het onderverdelen van zijn resupply in zijn (juiste formaat) foodbags.
Peachman (James) wijselijk een biertje aan het carb-loaden in de vroege ochtend.
Na een hartelijk afscheid van Jukebox’ familie werd het dan eindelijk weer tijd voor actie. We namen de voorgenomen rustplekken nog eens door op de Guthooks-app en gingen rond 11:00 uur weer op pad.
Logistieke voorbereiding voor terugkeer naar de PCT.
Back on track?
Niet lang na ons vertrek realiseerde ik me hoe heftig de rook was geweest de afgelopen weken. Het verschil was enorm; de lucht voelde lang niet zo verstikkend aan, en smaakte weer fris. Dankbaar omarmden we de blauwe hemel en het directe zonlicht. We speelden woord- en associatie spelletjes terwijl we een stevig tempo aanhielden en klommen gestaag de vallei uit. Toen werd het pad zo steil dat we ons gesprekken moesten staken om onze adem te sparen. Ook leek de trail hier en daar minder goed onderhouden. Dit strookte niet met onze ervaringen met de kwaliteit van de rest van de PCT. Het pad lag er namelijk vrijwel overal keurig bij. Intuitief vroeg Jukebox zich hardop af of we ons nog wel op de PCT bevonden. Pops dook in de Guthooks app en… inderdaad; we zaten verkeerd. Ergens hadden we een afslag gemist.
Diepe zucht.
‘Terug-hiken’, ongeacht de afstand, was in de beleving van een thru-hiker een haast absolute no-go. Vaak genoeg maakten we situaties mee waarbij een hiker bijvoorbeeld per ongeluk een waterbron miste. In negen van de tien gevallen zou een thru-hiker liever 10 kilometer doorlopen in de juiste richting (zonder water) dan 500 meter terug te gaan. Het hiken van duizenden kilometers veroorzaakt dus duidelijk een verschuiving in prioriteiten… met 2650 mijl op de planning, is elke mijl extra er één te veel.
Jukebox en Pops bekeken de kaart en kozen voor een rigoreus alternatief; dwars langs de helling, van het pad af, naar beneden. Om zo (hopelijk) weer op de PCT terecht te komen welke daar parallel aan het pad waar we ons nu op bevonden zou moeten liggen. Zij het flink wat hoogtemeters lager… Ik besloot mijn enkels en knieën een plezier te doen en de gemiste afslag te zoeken. Nu weer bergafwaarts, was deze snel gevonden en blij haastte ik me weer over de PCT in de juiste richting. Ik vroeg me af of de anderen veel voorsprong op mij zouden hebben gepakt. Enkele minuten later hoorde ik stemmen op de bergflank. En zie daar, Jukebox en Pops tuimelden uit het struikgewas.
Twee opties, zelfde resultaat.
Free-wheel en Peachman (beide ongelofelijk snelle hikers) hadden zich niet ver voor ons bevonden toen we opmerkten dat we verkeerd zaten. Zonder signaal konden we ze echter niet veel voor ze betekenen. We gingen er maar vanuit dat ze via een van de vele andere paden in het gebied hun weg naar de PCT wel weer zouden vinden. Omdat Free-wheel en Peachman graag standje turbo omarmen zou het ons niets verbazen als ze ergens noordelijker op de PCT voor ons uitkwamen. We zagen ze in ieder geval de rest van de dag niet meer terug. Gezien hun gewoonte om ook ongelofelijk hard en lang te chillen, maakte we ons niet de minste zorgen; die kwamen we de komende dagen ongetwijfeld wel weer ergens tegen.
‘Cowboy-camping’ stijl overnachten
In de namiddag rolden er wat rokerige wolkenflarden terug de vallei in. Het was echter nog steeds vele malen draaglijker dan hiervoor. Ook nu strekte het zicht nog steeds verder dan voorgaande dagen. De voorgenomen kampeerplek zou ons dagtotaal op 18 mijl brengen. En daarmee ook praktisch aan de top van een lange klim. Dat zou een aardige prestatie zijn, gezien onze late starttijd. Uiteindelijk arriveerden we rond 20:00u op de voorgenomen locatie en waren we blij dat we voor het donker ons kamp konden opbouwen.
Ik ben stapelgek op mijn lichtgewicht twee-persoons tent van Z-Packs, het is echt een geweldig item in mijn gear. Dat is ook de reden dat ik hem tot nu toe elke nacht op trail gebruikt heb. Mijn slaapzak is echter warm genoeg om in te slapen zonder tent… Vandaag hebben we een prachtig uitzicht over de vallei en troffen we een mooi vlak stuk, waar gemakkelijk enkele hikers naast elkaar kunnen liggen. Vandaag slaap ik dus voor het eerst onder de sterrenhemel, zonder tentje. Onder de thru-hikers wordt dit ook wel Cowboy-camping genoemd. Veel hikers dragen een groot stuk tyvek met zich mee. Tyvek is een synthetisch zeil dat gebruikt wordt om huizen mee in te pakken tijdens constructie. Het spul is licht, en praktisch onverwoestbaar. Ideaal als grondzeil, picknick-kleed of luifel tegen de zon. Vanavond doet het dienst als bescherming voor ons matje en slaapzak tegen de harde ondergrond.
Jukebox, Pops en ik keken vol verwachting uit naar de komende uurtjes, er was namelijk extra reden om vandaag de elementen te trotseren; voor deze nacht was een meteorieten-regen voorspeld! Hoe konden we die beter aanschouwen dan recht onder het canvas van de sterrenhemel, vanuit het behaaglijke comfort van de slaapzak?
Klaar voor de eerste nacht cowboy-camping.
Wat een ervaring
Pops, Jukebox en ik bereidden ons avondmaal en waren met thermokleding, donsjas aan en muts op helemaal klaar voor een frisse nacht. We zagen de horizon geleidelijk van kleur verschieten in een dynamisch palet. Op mijn telefoon speelde ik een playlist af met wat rustige gitaar-muziek en we zakten achterover bij het schitterende aanzicht van de melkweg. Niet lang na het invallen van de volledige duisternis, waarbij fonkelende sterren met gemak van elkaar te onderscheiden waren, begon het spektakel. Ik zag in het navolgende uur minstens 7 vallende sterren. Het was magisch. In dat moment, was er geen enkele plek op aarde waar ik liever zou zijn dan hier. In Noord California, in de wildernis van het Shasta Trinity National Forest, onder de sterrenhemel, met mijn vrienden. Wat een ervaring.
Hoe prachtig ook, de vermoeidheid die veelal volgt na weer een stevige dag hiken door de bergen won het ook vandaag. Ik voelde mijn oogleden naar beneden zakken. Ik zette de muziek op mijn telefoon af, keek nog eenmaal omhoog naar de sterrenhemel en voelde niets dan dankbaarheid terwijl ik in slaap viel.
Dit is Joris
Joris liep in 2018 zijn eerste thru-hike, een continue tocht van 5 maanden van Mexico naar Canada over The Pacific Crest Trail, dwars door de West-Coast States. Hij beschouwt het als een van de mooiste ervaringen die hij zichzelf ooit cadeau heeft gedaan. In zijn blog Mind Stories vertelt hij levendig hoe het was om het stadsleven te verruilen voor 5 maanden in de wildernis. Daarnaast deelt hij vol passie artikelen over spiritualiteit, reizen, kunst, muziek en meer.
