Het is half september. Na een zomer hard werken, is het eindelijk tijd om er weer op uit te trekken. Na een volle dag rijden, komen we begin van de avond aan in het zuiden van Oostenrijk. We weten dat we er bijna zijn als we het befaamde dorp Sölden bereiken. Toch laten we Sölden al snel achter ons en rijden we de weg helemaal af tot we niet meer verder kunnen. Daar, hoog in de bergen, ligt Vent. Een rustig, ingeslapen dorpje op ruim 1800 meter hoogte, waar zo in de zomer niets te doen lijkt. Voor ons geen probleem, want zodra de sterren aan de heldere hemel staan, duiken we al snel ons bed in. Klaar voor onze Similaunhütte huttentocht die we de volgende dag starten.
Dat hadden we niet verwacht
Maar de verrassing die ons de volgende ochtend opwachtte bij het openen van de gordijnen, hadden we niet aan zien komen. Het dorpje waar de avond ervoor de bloemen nog volop bloeiden, was nu bedekt met sneeuw! Gelukkig waren we enigszins berekend op slechter weer, dus pakten we onze thermokleren en extra dikke sokken uit de tas. Na een stevig ontbijt waren we ready to go voor de hike naar de Similaunhütte, die net over de grens in Italië ligt. Een tocht van 15 kilometer, waarbij je ruim 1200 meter stijgt naar een hoogte van 3000 meter.
The only way is up
Ondanks de sneeuw op de grond en in de bomen, was de route duidelijk te herkennen. We volgenden het brede pad over de skipiste omhoog, totdat we al snel voorbij de boomgrens waren. Een prachtig uitzicht met overal imposante bergen om ons heen was wat volgde. Na een uurtje lopen, kwamen we bij een hek. Het pad was versperd en het was duidelijk dat we daar niet door konden. Op zoek naar een alternatief, kwamen we bij een smal paadje dat eerst weer afdaalde tot bij een wild stromend riviertje. Gelukkig zag de brug eroverheen er stevig uit, waardoor we al snel de klim naar boven weer voort konden zetten. Dit pad bleek achteraf een flink eind om, waardoor we al snel een uur achterliepen op schema. Toch mocht het de pret niet drukken, want het paadje was veel avontuurlijker dan het brede pad dat we anders hadden moeten volgen.
Kaiserschmarren in de Martin Busch Hütte
Na zo’n drie uur lopen, waarbij het steeds een beetje meer begon te sneeuwen, kwam het eerste rustpunt in zicht. Halverwege de hike naar de Similaunhütte kom je namelijk langs de Martin Busch Hütte. Deze hut ligt op 2500 meter en biedt eenvoudige slaapplekken, maar ook een goede kop koffie en heerlijke kaiserschmarrn. Eenmaal bij de hut troffen we andere hikers die net waren afgedaald vanuit de Similaunhütte. Na een korte babbel, kwamen we er al snel achter dat het verderop de berg bar en boos werd. Die dag was het pad nog net te doen, maar de volgende dag werd een halve meter sneeuw verwacht. Dat zou betekenen dat we die dag wellicht niet verder konden hiken. Welke keuze maak je dan?
Op de wishlist: Similaunhütte
Na lang wikken en wegen hebben we besloten om na de lunch om te draaien. We waren immers op zomervakantie. Deze hike gaan we zeker nog eens over doen. Maar eerst terug naar Vent voor een warm bad en een goede, winterse kaasfondue. De volgende ochtend zijn we opnieuw in de auto gestapt en verder door naar het zuiden gereden. Op naar Italië. Op naar de zon.
