De adembenemende Three Passes Trek in Nepal – tegen de klok in

In 2019 ging ik, als onderdeel van een Simavi-sponsor programma, voor het eerst naar Nepal. Onderdeel daarvan was het ‘beklimmen’ van Poon Hill, met de top op 3.210 meter. Dat beviel zo goed dat ik de lokale reisorganisator vroeg of hij “nog zoiets” had. Voor mij alleen, misschien iets zwaarder en langer. Met een aantal doelen erin. Maar zonder klimgordels of touwen. Dat werd de Three Passes Trek, aangevuld met Everest Base Camp en de berg Kalapathar. De reis viel in 2020 uit door Covid. Vervolgens in mei 2021 (het klim seizoen voor de 8.000 meter toppen) nog een keer. Maar in oktober 2021 durfde ik het aan. Er was nog een quarantaine-plicht, maar ik had er toch een maand voor uitgetrokken. In de week voor vertrek verviel dit echter, waardoor we ruim de tijd hadden. De tijd voor een fantastisch avontuur, genaamd Three Passes Trek.

Three passes Trek

De route naar de Three Passes Trek gaat de bergen in tot Namche Bazaar. Vanaf hier kunnen wandelaars kiezen om met de klok mee of tegen de klok in te lopen. Tegen de klok in is de meest gebruikelijke route en wordt aanbevolen als het je eerste keer op hoogte is. De Three Passes tocht voert de trekkers door vier valleien en de drie passen; Kongma La (5.550 m), Cho La (5.420 m) en Renjo La (5.360 m). Kongma La wordt over het algemeen beschouwd als de moeilijkste (langste), Cho La is pittig omdat je een gletsjer oversteekt en Renjo La wordt in dit rijtje gezien als de makkelijkste van de drie. Daarbij zijn natuurlijk ook de weersomstandigheden van invloed op het moeilijkheidsniveau. Wij combineerden de Three Passes Trek dus ook nog met Everest Base Camp (EBC) en Kalapathar, ofwel twee fantastische dagen extra hiken in de Himalaya.

Een spectaculaire entree in Lukla

Elke hike richting de Mount Everest begint met een vlucht naar Lukla. De start- en landingsbaan 24 staat bekend als het gevaarlijkste vliegveld ter wereld. Voel goede moed checken we in bij de ‘domestic flights’ op Kathmandu airport. Er hangt mist in Lukla, dus nog geen vluchten. Uiteindelijk, na zes en een half uur met mondkapje op komt het bericht dat er vandaag niet meer wordt gevlogen. Terug naar het hotel. Een dag later opnieuw de taxi in, opnieuw inchecken, opnieuw wachten. Als rond 10 uur duidelijk wordt dat het weer niet gaat lukken handelen we snel; een helikopter. Die zijn minder afhankelijk van zicht op de landingsbaan en kunnen ons eventueel ook lager afzetten. Mijn American Express blijkt niet te werken (hoe irritant), dus alle verstopte reservedollars worden al op dag twee ingezet. Daar krijg je dan wel een spectaculaire entree op Lukla voor terug.

De eerste test voor de bovenbenen

Direct na de landing en de kennismaking met de drager Sudip, gaan we op pad. Dagrugzak op, Leti wandelstokken uitgeklapt, beginnen we op 2.840 meter. Doel vandaag is Phakding, op 2.610. Dat is netto omlaag, maar tijdens de twee en een half uur durende wandeling wordt er ook al serieus geklommen. Dat zijn dan vooral trappen, samengesteld uit allerlei stukken rots. Niet gelijk dus en soms vergt het een flinke stap omhoog. De eerste test voor de bovenbenen. Alle afstanden van de Three Passes trek worden overigens in uren gerekend. De afstand is van veel minder belang, zeker als met de hoogte steeds minder zuurstof beschikbaar is. 

Wakker

In Phakding dacht ik dat de douche koud was, dus met veel bravoure ben ik er ‘s ochtends onder gesprongen. Wakker! Tijdens het ontbijt vertelde gids Dawa vervolgens dat warm water gewoon zo’n tien minuten duurt. Alles wordt met solar energie opgewekt en de leidingen zijn lang. Mijn lichte hoogte-hoofdpijn verdwijnt snel.

Namche 

Namche, ook wel Namche Bazaar, is de volgende bestemming. Hoogte: 3.440 meter. Onderweg mogen we over de indrukwekkende Hillary hangbrug. De hoge van de twee, dus een mooie lange hangbrug. Ondanks mijn hoogtevrees voel ik me volledig veilig op de brug. Terwijl de wind toch aardig door de kloof waait en de vele gebedsvlaggen en -sjalen teistert.

Namche ligt op de splitsing van een aantal routes en ademt sportiviteit uit. Hikers, klimmers, ondernemers, monniken verzamelen zich daar. Klimmateriaal is volop verkrijgbaar. Zij die nog gaan en zij die terugkomen ontmoeten elkaar en vertellen ervaringen. Het Barista Sherpa café is de grote marketing winnaar in Namche; iedereen laat zich graag met de eigenaar fotograferen. De wand vol met foto’s van beroemde klimmers. Onder andere van klimmer Nims. Hij deed alle veertien 8.000+ toppen in een recordtijd van een half jaar en afgelopen winter bedwong hij met zijn team als eerste ooit de K2 in de winter.

Vanwege de hoogte wordt Namche ook gebruikt voor acclimatisering. Een dag en nacht extra om te wennen. Wij gebruiken de dag voor een dag-hike naar Khunde (3.840m) en Khumjung. Het adagium hier is: “hike high, sleep low”. Alles is relatief, vanzelfsprekend. 

Tegen de klok in

Onze Three Passes trek doen we tegen de klok in. Dat betekent dat we al tijdens de eerste dagen Everest Base Camp gaan tegenkomen. Gids Dawa vertelt echter al snel dat het beklimmen van de Kalapathar veel meer indruk zal maken. Hij vertelt overigens nog veel meer onderweg; hij heeft vijf keer de top van Mount Everest behaald. En vier keer moest hij vroegtijdig met de klant naar beneden. En hij was in 2015 in EBC en overleefde een grote lawine na de aardbeving. Het is nog steeds een wonder dat daar toen ‘slechts’ achttien mensen omkwamen. Dawa is Boeddhist dus hij neemt me bij vertrek uit Namche nog even mee het klooster in. De monnik daar zegent me en sindsdien heb ik een mooi fijn heel draadje om mijn nek. Het touwtje is ingezegend en zal geluk brengen.

Tengboche

We gaan hoger en verder. Tengboche ligt op 3.860m. We lopen een uurtje of vijf, tussendoor een lunch van gebakken noodles met ei. Dawa heeft vlees afgeraden; Boeddhisten mogen geen dieren doden (maar het anderen wel laten doen) en daardoor komt het vlees soms via een lange tocht vanuit lager gelegen gebieden. Koffie raadt hij ook af in verband met de hoogte. Veel water drinken en, hoe hoger we komen, hoe meer warme thee. 

Inmidddels geen eigen toilet meer, geen douches, geen warm water. Het herinnert me aan de (vergeten) evaluatie van vorig jaar: wetties meenenen op hike. De toiletten zijn bijzonder; vaak een Frans toilet met een enorme regenton met water ernaast. In het water drijft een blik. Jouw (eigen) toiletpapier mag niet worden weggespoeld, maar opgevouwen in het afval emmertje. Vervolgens pak je een vol blik met water en spoel je alles weg. 

Dingboche 

We komen op tijd aan in Dingboche en doen ‘s avonds nog een klein rondje. De gezondsheidsapp op mijn iPhone geeft 32 verdiepingen aan voor het rondje. Dingboche is ook weer een kruispunt. Hikers die rechtstreeks naar EBC gaan acclimatiseren een dag extra hier en nemen dan de iets makkelijker route naar EBC. Wij vertrekken morgen naar Chhukung, op 4.730 m. Iets hoger, maar op wat lichte hoofdpijn na heb ik geen symptomen van hoogteziekte. Mijn aspirine blijft de hele hike onaangetast in de tas.

De hike naar Chhukung is kort, binnen drie uur zijn we er. De omgeving is inmiddels imposant; de eerste toppen verschijnen. Ama Dablam bijvoorbeeld blijkt erg fotogeniek.

1e pas: Kongma La

De zwaarste dag van de hele reis; in ruim 9,5 zwaar hiken klimmen we van 4.730 naar 5.535, vervolgens steil naar beneden naar ongeveer 4.700 en als ‘klein’ extraatje door de Khumbu Glacier naar Lobuche op 4.910m. Ondertussen was het tekort aan zuurstof goed merkbaar. Mijn bergschoenen gingen inmiddels één stap per twee ademtochten. De laatste hindernis was een tocht op zichzelf. Een gletsjer beweegt continu en er was een meer ontstaan. En waar ik dacht dat een gletsjer uit ijs zou bestaan, waren het vooral heel veel rotsen op een laag van zo’n tien meter ijs. De wanden van de gletsjer waren ongeveer 60 meter hoog. We klommen over rotsen. Gids en drager voorkwamen te nauwer nood dat ik van een rots gleed. Aan het eind, met Lobuche in zicht, stroomden tranen over mijn wang. Dit was zwaarder dan de twee marathons die ik ooit had hardgelopen.

• 

• 

Everest Base Camp

We waren hoog geweest en sliepen weer ‘laag’. Voor veel mensen zou nu de hoofdattractie komen; de steen aanraken op het base camp van Mount Everest. Op 5.364 m hoogte. Ik had me tijdens het wandelen voorgenomen de foto op te dragen aan mijn overleden vader en nog springlevende moeder. Daarvoor werd mijn laatste A4 opgeofferd met de tekst erop. Motivatie, daar draait het om. 

Na de zware dag van gisteren zou je een lange nacht verwachten. Maar omdat om 20:00uur het leven in een lodge zo’n beetje stilvalt, sliep ik meestal van 20-02uur. Zes uur slaap en dan nog vier uur wakkere rust voor de benen. 

De wandeling naar EBC was ook nog een stevige. Opletten waar je je bergschoenen neerzet. Maar na een uur of vijf mocht ik op De Steen staan. Waar dit in een normaal seizoen een wachtrij oplevert van minimaal 50 foto’s, kon ik nu gelijk door. Vol trots kon het A4 omhoog. Did it. Nu snel terug, slapen in Gorashep, 5.140m. De hoogste slaapplaats deze reis.

Tijdens zonsopkomst naar Kalapathar

De volgende ochtend stond een zonsopkomst op het programma. 04:30u beneden, hoofdlamp op en aan. Achter de gids het pad volgen, met het schijnsel van de hoofdlamp een halve meter voor je. De longen komen zuurstof tekort, terwijl de benen nog steeds wel willen. De zon kondigt zich aan met een rood-oranje gloed achter een aantal toppen. De Ama-Dablam nog steeds de mooiste. We blijven stijgen en zijn net op tijd boven als Mount Everest zich toont. Bijna overal verschool ze zich achter Lotse, maar nu is ze bijna aan te raken. Wat weinig sneeuw op de top is mijn eerste reactie. Dat klopt zegt Dawa, Everest is eigenlijk vrij ‘Rocky’. Hij kan het weten, hij is er vijf keer geweest. Op de top. Wij halen de officiële top van Kalapathar, maar ik zie iets hoger nog meer vlaggetjes. Bij de antenne. Daarvoor moeten we over rotsen en Dawa raadt het af, maar toch gaan we. We halen het: 5.630 meter op zijn gps. Het dak van mijn reis. 

Terug in de lodge voor lunch stelt Dawa voor het programma iets te wijzigen en niet naar Periche af te zakken maar op hoogte te blijven. Er is een weersverandering op komst. Ik doe het goed op deze hoogte, geen last van hoogteziekte, dus we besluiten ‘s middags door te stappen naar Dzonglha. We winnen een dag.

2e pas: Cho La 

De Cho La pas kenmerkt zich niet alleen door opnieuw het vele klimmen, maar vooral door de ijsvlakte die we over moeten. IJzers onder de schoenen en stap voor stap met grip verder omhoog. De kou valt wel mee. Onder de voeten verdwijnen af en toe diepe scheuren. Daarom alleen al is het verstandig te route te blijven volgen. Aan het einde van de vlakte is er nog een steile muur omhoog. Plotseling sta je dan bovenop de pas. Blij. De zorgen komen daarna. De afdaling is steil. Maar: over een groot deel is een staalkabel in de rotsen verankerd. Dat maakt het voor mij een stuk eenvoudiger. Toch houden Dawa en Sudip me goed in de gaten. We komen veilig beneden. Deze pas is goed te doen. En na nog een paar uur wandelen bereiken we Goyko met haar groene meer. Prachtig!

Gokyo lakes

Goyko is een beetje een oase in de ruigen bergen. De meren trekken veel wandelaars aan die hier soms wel vier dagen blijven. En terecht, want het ligt erbij als Nepalees Luzern. Er wordt zelfs een lodge gebouwd met een heuse staalconstructie. Ingevlogen per helikopter, drie verdiepingen hoog. Het oorspronkelijke plan was om hier ook een top de beklimmen; de Goyko Ri. Maar het weer slaat al iets om en er hangt al wat bewolking. We winnen nog een dag en gaan morgen door de derde en laatste pas. Het zal een wijs besluit zijn.

3e pas: Renjo La

Als we iets over zes uur ‘s ochtends vertrekken merk ik aan zowel de gids als aan de drager dat ze wat onrustig zijn. Ze hebben een beetje haast. Als altijd volg ik hun tempo en starten we gelijk met een lange, langzame klim. Elke adempauze (‘two minutes break, water’) kijk ik achterom en verbaas ik me hoe snel Gokyo en het groene meer kleiner worden. Op de foto’s is het zelfs zoeken. We belanden in een rotsige omgeving met een heel dun laagje sneeuw van vannacht. Inmiddels dwarrelen ook lichte vlokken op mijn Titleist cap. Als ik om me heen kijk zie ik alleen toppen. Geen pas te zien. Waar is hier de uitgang? 

Omdat de gids hier pasgeleden nog is geweest neemt hij het voortouw. Met de tassen op zijn rug zweeft hij over de rotsen. Dawa heeft al aangeboden mijn rugzak te dragen als het me te zwaar wordt, maar dat is mijn eer te na. Stap, ademhalen, stap. En dan, plotseling: de top van de pas! Opnieuw ben ik verrast. Helaas geen mooie foto’s van Everest en andere pieken, daarvoor hangt er nu echt teveel bewolking. Sudip is al naar beneden. Dawa is wat bezorgd over de afdaling. Er is een kleine aardverschuiving geweest die nog niet is gerepareerd. En het sneeuwt nog steeds licht. 

Plotseling staat Sudip weer boven. Hij heeft de tassen voorbij de passage gebracht en komt me helpen. Mijn rugzak moet ik nu echt afgeven. Mijn stokken ook. Samen houden ze me in de gaten. Zelf vind ik houvast aan de rotsen met mijn handen. Door de verse sneeuw op de stenen vind ik deze minder gevaarlijk dan de Kongma La, maar mijn begeleiders denken daar anders over. Later vertellen ze dat dat te maken heeft met het aantal meters dat je hier naar beneden kunt vallen. Dat is zo’n 200 meter. We komen de passage goed door en weten dan dat we het hebben gehaald. Drie passen gedaan. Het regent inmiddels hard, maar daarvoor hebben we kleding mee. Met een grote grijns huppel ik naar beneden. Als een ervaren gids.

Naar beneden

Met de drie passen in de zak rest nog de route terug naar Lukla. Heel veel omlaag, genieten van de omgeving. De eerste biertjes terug in Namche. Foto’s maken van het dagelijkse leven. In drie dagen zijn we terug in Lukla. Het weer is goed dus ons propeller vliegtuigje rijdt morgen vol vertrouwen runway 24 af. Naar Kathmandu. Ik ben vijf kilo lichter.