Tour de Monte Rosa dag 2
Blue hour
De tweede dag begint. De wekker gaat los om 05:00. I awake never late nor early, wake up precisely when I mean to: zonsopgang. De slaapkorrels uit onze ogen wrijvend, eten we onze ontbijtpap. De tent snel opdoeken en gaan. Voor de minder ervaren backcountry campers onder ons lijkt dit misschien een onnodige marteling. Ik zeg van niet. De bergen voelen heel anders zo vroeg. Je wordt wakker tijdens “blue hour”. Alles is stil en de hemel kleurt een donkerblauw met aan de andere kant oranje. Mijn reismakker is voor de eerste keer op een dergelijke trektocht (met mij). Ik moest de nodige overtuigingskracht op hem uitoefenen voordat hij het ermee eens was. Binnen een paar dagen is hij echter aan boord. Het verschil is tastbaar op de paden. De gemzen en steenbokken zijn er bij de vleet en alles is volledig stil. Dit zijn de uren waarin je de bergen echt voor jezelf hebt en ik kan je met klem aanraden vroeg te starten.
Plannen bespreken
Na enkele uren lopen komen we bij de schattige Rifugio Fiery. De wandelaars zitten aan hun ontbijt en zoals dat gaat verwikkelen we in gesprekken over de reisplannen. Bijna iedereen is er voor de Tour de Monte Rosa, maar de planning van iedereen loopt redelijk uiteen. Ons doel voor de dag is Alagna. Een erg mooi bergdorpje in typisch Italiaanse stijl. Iedereen kijkt verbaast op van onze doelstelling maar aangezien wij de jongsten aanwezig zijn, trekken we er niks van aan en stappen door.
De grote overmoed
De dag bestaat uit twee grote klimmen (later blijkt dat dit de grote dag van de overmoed was!) met als doel Alagna. De eerste top bereiken we net na de koffiepauze, zo rond 10:30. De gemoederen zijn hoog en vrolijk roepen we “Bongiorno” tegen elke Italiaan die ons horen wil. We komen door meerdere kleine dorpjes (waar ook zeker overnachtingsmogelijkheden zijn). De dag vordert en met toenemende onzekerheid kijken we naar de kaart. Begrijp me niet verkeerd, we lopen over de goede (duidelijk gemarkeerde) paden. We gaan echter veel langzamer dan we aanvankelijk gedacht hadden…
De tweede beklimming is een mooie maar taaie. Met volle bepakking worden onze kuiten op de proef gesteld. Het tweede gedeelte van de beklimming was mijn minst favoriete deel van de tocht. In dit gedeelte van Italië loop je helaas een aantal keer dwars door een skigebied en deze beklimming gaat recht over een (onbesneeuwde piste). Bovenop kan ik gelukkig lachen. Het uitzicht aan de andere kant doet denken aan een verlaten vallei. Bovenop de pas staat er een hut, waarvan ik niet weet of hij open was, maar daar op Col d’Olen steekt hij prachtig af tegen de (relatief) laaghangende wolken. De afdaling is een waar genot over steenvlaktes en grashellingen. Er zijn stukjes die voor mensen met hoogtevrees misschien moeilijker te verdragen zijn, maar voor de avontuurlijke wandelaar is het lopen met een glimlach.
Onze glimlach verandert echter snel in een grimas. Op dit moment vergelijken we de gelopen kilometers (op onze kaart) met de stappenteller van de telefoon (geijkt met strava). Het blijkt dat de hellingen in ons GPS bestand een stuk korter staan afgebeeld dan in werkelijkheid zo is. Zo frustrerend. Je plannen gaan door de war en daarnaast besef je je eindelijk waarom het allemaal een stuk moeizamer gaat dan verwacht.
Gekkenwerk
Na een prachtige afdaling zijn we in Alagna, 5 km van waar we wilden overnachten maar we kunnen geen stap meer verzetten. In het dorp staat een camping waar we besluiten te kijken of ze ergens in een hoekje nog een plekje hebben voor één kleine tent. De eigenaren zijn super vriendelijk en, wie had dat nou gedacht, Nederlands! Als we ze vertellen dat we de ochtend daarvoor nog in Zermatt stonden lachen ze hardop. Of we niet een betere grap hadden kunnen bedenken, wordt ons gevraagd. Twee keer moeten we hen verzekeren dat dit écht het geval was en hierna slaat hun mond open: “gekkenwerk!”.
Nu beginnen we het een beetje verdacht te vinden. Volgens onze berekeningen hebben we 27km gelopen. Dat is veel maar natuurlijk niet onhaalbaar. We besluiten eens te kijken wat de stappenteller van de iPhone ervan zegt: die hadden we namelijk voor de tocht geijkt. Stomverbaasd zien we daar dat we 38km hebben gelopen die dag! Achteraf bleek dat de GPS file de afstanden in de bergen niet helemaal accuraat had. Hoewel we enigszins trots op de prestatie zijn, slaan we ons ook voor onze domme kop. Het was inderdaad gekkenwerk!
