Zonsopkomst vanaf Pic du Carlit

Een maand op de HRP: Banyuls – Puigcerda, “Tranquilo naar de finish”

door

In juni 2021 liep ik de Haute Randonnée Pyrénéenne (HRP), een onofficiële langeafstandstrail die de Pyreneeën doorkruist. Ik deed er een maand over en deelde mijn ervaringen hier, hier en hier. Als je de vorige blogs gelezen hebt en inmiddels enigszins bent met de HRP, dan krab je je nu waarschijnlijk even achter de oren. Deze laatste etappe is immers de verkeerde kant op en ook nog aan de andere kant van het pad. Hoe was dit dan de volgende (en laatste) etappe? Ik leg het je uit.

Waar waren we?

Goed, waar waren we gebleven. Aan het einde van vorige blog kon je lezen dat ik was achtergebleven in Bagnères de Luchon, nadat ik van de HRP was afgeweken vanwege nog te veel sneeuw in juni. De laatste etappe naar Bagnères de Luchon had ik samen met mijn vader afgelegd op het lager gelegen GR10.

Hoewel de GR10 lager ligt kan er in de vroege zomer nog veel sneeuw liggen. Pas dus op!

Tijd voor flexibiliteit

Nadat ik in Bagnères de Luchon was achtergebleven moest ik een plan maken voor de volgende twee weken. Ik moest na de 100km over de GR10 toch tot de conclusie komen dat de GR10 niet helemaal je van het was voor mij. Ik hou immers van meerdere dagen in het wild doorbrengen en aangezien de GR10 lager ligt, kom je bijna elke dag wel door een dorpje. Hierdoor voelt het meer alsof je op een aaneengesloten rits van dagtochten bent i.p.v. een echte backpacktocht of thru hike zelfs.

Tot overmaat van “ramp” zou het de volgende week in die regio alleen maar gaan regenen ook nog. Ik werd dus geconfronteerd met een lastige keuze: 1) Mijn improvisatietalent naar nieuwe hoogtes brengen met slecht weer of 2) iets anders bedenken. Ik koos uiteindelijk voor het tweede.

Het is mij vaker verteld dat bij het allerbelangrijkste is om bij het beginnen van een Thru hike je doelen goed vast te stellen. Anders dan bij de Pacific Crest Trail in 2018, had ik dit jaar niks om aan mezelf te bewijzen. Het grootste doel (naast behoud van gezondheid) was vooral om een geweldige tijd te hebben. Ik kwam tot de conclusie dat als ik mezelf op een suboptimale trail door constante regen moest lozen voor één van mijn laatste twee weken, ik dit doel niet zou halen voor mezelf. Het was dus tijd om me flexibel op te stellen tegenover mijn eigen plannen.

De grote omdraaitruc

Na lang beraad en uren naar verschillende weerberichten te hebben gekeken maakte ik een besluit. Ik zou met de trein vanaf Bagnères de Luchon naar Banyuls (het originele eindpunt) gaan. Vanaf daar zou ik dan met goed weer over de HRP lopen naar Puigcerda, wat mijn nieuwe eindpunt werd. Helaas beet ik zo een groot stuk van de HRP af maar nu kon ik dan heel relaxed de laatste etappe lopen met goede hoop op een dosis vitamine D.

Na een nachtje op de camping in Banyuls te hebben gelegen en een rituele ochtendduik in de zee te hebben gedaan, lonkte het pad weer. Het oosten is in tegenstelling tot Baskenland een stuk droger maar daardoor niet minder mooi. De kilometers schroeien al snel weg onder mijn inmiddels doorgesleten schoenen. Al snel kom ik tot mijn verrassing kleine groepjes hikers tegen die vol verse moed beginnen aan de GR10. Die nacht slaap ik voor het eerst in tijden niet alleen en na een avondmaal vol gelach vind ik mijn bed.

Eindelijk gezelschap op de trail.

Op naar Puigcerda

De opvolgende dagen hebben een aangenaam ritme voor me. ik hoef geen lange dagen te maken omdat door de wijziging van mijn plannen er minder kilometers over zijn dan eerder gedacht. Hierdoor zijn mijn pauzes langer en in elk dorpje heb ik de tijd om mijn rituele jacht naar een espresso en een Pain au Chocolat uitgebreid uit te voeren. De weg voert ons over de vele heuvels richting Arles sur Tech: een oud, klein dorpje aan de rivier de Tech. Hier blijf ik een dag om slecht weer te ontwijken voordat ik aan mijn laatste dagen begin.

Twee toppers als afsluiter

Mijn laatste dagen stonden in het thema van twee bergbeklimmingen: de Pic Canigou en de Pic du Carlit. Beiden bergen zijn de hoogste in de omgeving en hebben daarom enorm mooi uitzicht. Daarnaast hoef ik me vanwege de oostelijke ligging geen zorgen te maken om de sneeuw op die hoogte. Pic Canigou komt als eerste aan bod. Deze berg is zowel in Frankrijk als in Spanje erg populair om te beklimmen in de zomer aangezien het de “catalaanse berg” is. Vanaf de top kan je nog net de zee in het oosten zien liggen. Samen met een wandelvriendin slapen we in tenten aan de voet van de klim. Om 05:00u racen we naar de top om op tijd te zijn voor de zonsopkomst. Met een wolkenzee aan de voet van de berg en de zon die er overheen kwam, was het een zonsopkomst om nooit te vergeten.

Enkele dagen later is de Pic du Carlit aan de beurt. Nog net een halfuur vroeger klimmen we naar de top. De weg naar boven is technisch lastiger met redelijk wat handen- en voetenwerk maar we halen het op tijd. Vanaf Pic du Carlit kijk je hoe de zon opkomt over de bergmeren in de regio. Keihard meezingend met “the Circle of Life” kijken we naar de eerste zonnestralen. De dag erna, kwam ik aan in Puigcerda en was mijn tocht dan ten einde.

Zonsopkomst vanaf de Pic Canigou

Over de auteur van dit artikel

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Dit is een verplicht veld
Dit is een verplicht veld
Geef een geldig e-mailadres op.